Skuteczność wewnątrzwieńcowej brachyterapii w leczeniu restenozy w stencie u chorych na cukrzycę

Abstract

Wstęp: U chorych na cukrzycę w obserwacjach odległych stwierdzono zwiększone ryzyko restenozy, kolejnych rewaskularyzacji oraz zgonu po przezskórnych zabiegach interwencyjnych (PCI). Dotyczy to w szczególności osób z restenozą w stencie (ISR). Celem pracy było zbadanie skuteczności działania wewnątrzwieńcowej b-brachyterapii u chorych na cukrzycę z restenozą w stencie, poddanych PCI oraz porównanie z wynikami uzyskanymi u osób z ISR bez cukrzycy.
Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 68 kolejnych pacjentów z ISR, w tym 10 chorych na cukrzycę (2 z cukrzycą typu 1). Wyjściowe parametry kliniczne i angiograficzne były porównywalne u chorych na cukrzycę i bez tego schorzenia. Bezpośrednio po skutecznym PCI pacjentów poddano b-brachyterapii z użyciem izotopu P³².
Wyniki: W obserwacji 6-miesięcznej u osób z ISR i cukrzycą oraz z ISR i bez cukrzycy stwierdzono zbliżone częstości restenozy rozpoznawanej angiograficznie (20% vs. 30%; NS), jak i nowych incydentów sercowych (MACE) (30% vs. 34%; NS). W analizie wieloczynnikowej nie wykazano wpływu cukrzycy na częstość restenozy i MACE.
Wnioski: U chorych na cukrzycę z ISR poddanych b-brachyterapii częstość restenozy i MACE była podobna jak w grupie osób z ISR bez cukrzycy. W świetle tych wyników wewnątrzwieńcową b-brachyterapię można zalecać jako skuteczną metodę leczenia chorych z ISR i cukrzycą. (Folia Cardiol. 2003; 10: 127–134)