Wstęp: Głównym celem porównywanych prac była ocena leczenia chorych z niewydolnością serca na różnych szczeblach opieki medycznej.
Materiał i metody: Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE) otrzymywało ponad 60% chorych z niewydolnością serca niezależnie od miejsca leczenia. Zwraca uwagę fakt, że średnio jedynie 35% lekarzy pierwszego kontaktu deklaruje stosowanie inhibitorów ACE prawie u wszystkich chorych z niewydolnością serca. Dawki inhibitorów ACE (niezależnie od miejsca prowadzonego leczenia) wynosiły 50% dawek zalecanych przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne.
Wyniki: Zaledwie około 10% lekarzy pierwszego kontaktu rutynowo podawałoby beta-blokery chorym z niewydolnością serca. W praktyce beta-blokery otrzymywało średnio 34% pacjentów z niewydolnością serca. Dawki metoprololu, karwedilolu i bisoprololu wynosiły 50% dawek rekomendowanych przez ESC. Skojarzone leczenie inhibitorami ACE i beta-blokerami stosowało jedynie średnio 20% chorych z niewydolnością serca. Większość chorych z niewydolnością serca otrzymywała diuretyki. Należy podkreślić, że u około 40% chorych dawka furosemidu przekraczała 80 mg/d.
Wnioski: W latach 1999-2001 leczenie niewydolności serca znacznie znacznie różniło się od standardów terapii zalecanej przez ESC - zarówno pod względem częstości stosowania standardowych leków, jak i ich dawkowania. Nie stwierdzono istotnych różnic między sposobami leczenia niewydolności serca prowadzonego przez lekarzy pierwszego kontaktu (IMPROVEMENT) a leczenia w warunkach szpitalnych (EUROHEART FAILURE STUDY). (Folia Cardiol. 2004; 11: 789–797)