Wstęp: Wszczepialny kardiowerter-defibrylator (ICD) może stanowić pomost do transplantacji serca u chorych z niewydolnością serca oraz groźnymi komorowymi zaburzeniami rytmu. Badanie spiroergometryczne odgrywa istotną rolę przy kwalifikacji do transplantacji serca. Niewiele jest prac oceniających bezpieczeństwo i znaczenie kliniczne tego badania, a oceniane grupy chorych ze znacznie upośledzoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) oraz ICD są nieliczne (2–16 chorych).
Materiał i metody: Do analizy włączono 9 chorych z ICD (LVEF 25 ± 9%) oraz 8 pacjentów bez ICD (LVEF 28 ± 8%), u których wykonano maksymalne badanie spiroergometryczne wyjściowo oraz po 6 miesiącach.
Wyniki: U żadnego chorego nie wystąpiły istotne zaburzenia rytmu serca ani interwencja ICD w czasie badania wysiłkowego ani bezpośrednio po nim. Nie obserwowano istotnych różnic pomiędzy chorymi z ICD oraz bez ICD pod względem czasu trwania wysiłku (427 ± 250 s vs. 508 ± 162 s) oraz wartości peak VO₂ (16,3 ± 6,7 ml/kg/min vs. 16,3 ± 4,2 ml/kg/min). Po 6 miesiącach stwierdzono wydłużenie czasu trwania wysiłku (o 18% w grupie ICD oraz o 7,5% w grupie bez ICD) oraz wzrost wartości peak VO₂ (odpowiednio o 7,5% i 5%). W czasie obserwacji u 5 chorych stwierdzono 2–7 interwencji ICD z powodu migotania komór (VF) lub częstoskurczu komorowego (VT). W tej grupie zanotowano nieznacznie wyższą wartość LVEF (28 ± 8% vs. 24 ± 9%) oraz krótszy czas trwania wysiłku (352 ± 327 s vs. 522 ± 130 s) i niższą wartość peak VO₂ (14,2 ± 6,4 ml/kg/min vs. 18,8 ± 7,0 ml/kg/min). Po 6 miesiącach obserwowano wydłużenie czasu trwania badania wysiłkowego, wzrost osiągniętego obciążenia wyrażonego w jednostkach MET bez zmiany wartości peak VO2.
Wnioski: Wyniki niniejszych badań sugerują, że u chorych z niewydolnością serca, niską frakcją wyrzutową oraz ICD wszvzepionym z powodu VT/VF można bezpiecznie wykonywać testy wysiłkowe. Pacjenci z niewydolnością serca i ICD są zdolni do wykonania wysiłku o podobnej intensywności jak chorzy o zbliżonej charakterystyce i bez ICD. Obserwacje te powinny być potwierdzone w dodatkowych badaniach z udziałem większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 953–960)