Wstęp: U zwierząt doświadczalnych i ludzi eksponowanych na ołów stwierdzano zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego i okresu repolaryzacji. Celem badania była ocena przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz czasu trwania repolaryzacji u osób, które ze względów zawodowych są narażone na kontakt z ołowiem.
Materiał i metody: Badaniem objęto 22 pracowników huty miedzi w wieku 41,8 ± 8,7 roku narażonych na kontakt z ołowiem, u których wskaźniki obciążenia lub przeciążenia ołowiem były podwyższone (Pb we krwi pełnej lub FEP w erytrocytach) i których przyjęto w celu leczenia chelatującego wersenianem. Grupę kontrolną stanowiło 14 zdrowych mężczyzn dobranych pod względem wieku, systematycznie uprawiających ćwiczenia fizyczne. U wszystkich narażonych na kontakt z ołowiem i w grupie kontrolnej oznaczono stężenie ołowiu we krwi pełnej i stężenie wolnych protoporfiryn erytrocytarnych (FEP). U wszystkich osób z grupy badanej i kontrolnej prowadzono monitorowanie holterowskie EKG. Na podstawie odprowadzenia CM5 oznaczono czas trwania załamka P, odstępu PQ, QT i RR po 30-minutowym przebywaniu w pozycji leżącej w dzień i o godzinie 4:00 w nocy.
Wyniki: Nie stwierdzono istotnych różnic czasu trwania badanych wskaźników elektrokardiograficznych między badanymi grupami. W grupie osób ze względów zawodowych narażonych na kontakt z ołowiem nie zaobserwowano skrócenia odstępu PQ w dzień, mimo podobnego skrócenia odstępu RR. Nie stwierdzono istotnych klinicznie zaburzeń przewodzenia w obu badanych grupach.
Wnioski: Przewlekłe zawodowe narażenie na kontakt z ołowiem nie wpływa w istotny klinicznie sposób na przewodzenie przedsionkowo-komorowe oraz czas trwania okresu repolaryzacji komór. U części osób zawodowo narażonych na kontakt z ołowiem nie występuje fizjologiczne zjawisko skracania się odstępu PQ w czasie dnia, mimo podobnego jak u osób nienarażonych skrócenia odstępu RR. Może to wskazywać na istnienie subklinicznego uszkodzenia układu bodźcoprzewodzącego serca w grupie osób eksponowanych na umiarkowane dawki ołowiu. (Folia Cardiol. 2004; 11: 199–204)