Stymulacja rdzenia kręgowego jest jedną z metod leczenia dławicy piersiowej, stosowaną na świecie od kilkunastu lat. W Polsce do tej pory nie była ona wykorzystywana. Metoda ta polega na wszczepieniu nadtwardówkowo do kanału kręgowego (na poziomie Th₁-Th₂) elektrody stymulującej, która jest połączona przeprowadzonym podskórnie przewodem z generatorem impulsów, umiejscowionym pod łukiem żebrowym w kieszonce zapowięziowej. Wskazania do tego typu leczenia dotyczą pacjentów, u których konwencjonalna terapia nie przynosi rezultatu, oraz tych, którzy nie zostali zakwalifikowani do leczenia interwencyjnego i rewaskularyzacyjnego. Metoda ta zwiększa tolerancję wysiłku, zmniejsza częstość występowania ataków bólu wieńcowego oraz zmian niedokrwiennych w zapisie elektrokardiograficznym, a jej przeciwniedokrwienny wpływ na serce wiąże się ze zmianami w przepływie krwi przez mięsień sercowy. Metoda ta umożliwia choremu znamienny wzrost jakości życia dzięki analgetycznemu i przeciwniedokrwiennemu efektowi stymulacji. Nie maskuje ona bólu towarzyszącego ostremu zawałowi. Można ją stosować również u chorych korzystających ze stałej stymulacji serca, po odpowiednim zaprogramowaniu parametrów obydwu urządzeń, eliminując wzajemne interferencje. Kliniczne badania dowodzą, że elektrostymulacja rdzenia kręgowego jest użytecznym i bezpiecznym sposobem leczenia niektórych pacjentów z opornym na terapię konwencjonalną dokuczliwym bólem. Metoda ta nie wpływa na śmiertelność. (Folia Cardiol. 2004; 11: 327–335)