Wstęp: Pień główny lewej tętnicy wieńcowej (LMS) dzielący się na gałęzie: międzykomorową przednią (LAD) oraz okalającą (LCX) zapewnia perfuzję 80% lewej komory. Celem pracy była ocena związku pomiędzy analogicznymi parametrami angiograficznymi i ultrasonograficznymi, obrazującymi LMS oraz proksymalne segmenty LAD i LCX.
Materiał i metody: Badaną populację stanowiło 48 pacjentów (9 kobiet, 39 mężczyzn, śr. wieku 60,81 ± 8,64 roku) z istotnymi zwężeniami w środkowym segmencie LAD oraz dystalnym LCX, zakwalifikowanych do angioplastyki wieńcowej (PCI). Analizowaną populację podzielono na grupę z angiograficznie prawidłowym LMS (Grupa 1) oraz z pośrednio zwężonym (%DS 30–50%) LMS (Grupa 2). Badane naczynia oceniano na podstawie angiografii ilościowej (QCA) oraz ultrasonografii wewnątrzwieńcowej (ICUS). Analizie poddano średnice referencyjne (RD i VD, odpowiednio w QCA i ICUS) w LMS oraz proksymalnych segmentach LAD i LCX.
Wyniki: Na podstawie analizy porównawczej średnic referencyjnych, ocenianych obiema metodami diagnostycznymi stwierdzono wyższe wartości tego parametru w ICUS. Zarówno ICUS, jak i QCA wykazały większe średnice referencyjne LMS w Grupie 1 niż w Grupie 2. Natomiast w przypadku bocznic (LAD i LCX) większe wartości RD stwierdzono w Grupie 1, a VD w Grupie 2. W badanej populacji, zarówno w ocenie CA, jak i ICUS, stwierdzono silne korelacje między średnicami referencyjnymi w LMS, a ich sumą w jego bocznicach (odpowiednio R = 0,62; p = 0,000003 oraz R = 0,62; p = 0,000002). Związki pomiędzy średnicami poszczególnych naczyń opisują następujące wzory: RD_LMS = 0,7 (RD_LAD + RD_LCX); VD_LMS = 0,65 (VD_LAD + VD_LCX).
Wnioski: Istniejący związek między wielkością pnia głównego a proksymalnymi segmentami jego bocznic umożliwia kardiologowi inwazyjnemu wyliczenie należnej wielkości LMS. (Folia Cardiol. 2005; 12: 41–49)