Codzienna praktyka kliniczna w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST w szpitalach rejonowych - rejestr w Małopolsce

Abstract

Wstęp: Ostre zespoły wieńcowe bez uniesień odcinka ST (NSTE ACS) rozpoznaje się u ponad połowy pacjentów przyjmowanych do szpitali z powodu ostrego zespołu wieńcowego (ACS). Ze względu na całodobową dostępność pracowni hemodynamicznych w Małopolsce każdy pacjent z NSTE ACS wysokiego ryzyka przyjęty do szpitala rejonowego może zostać przetransportowany do ośrodka kardiologii interwencyjnej. Celem badania była ocena częstości kierowania pacjentów z rozpoznaniem NSTE ACS na badanie diagnostyczne tętnic wieńcowych do ośrodków kardiologii interwencyjnej oraz charakterystyka demograficzna i zastosowana farmakoterapia w tej grupie.
Materiał i metody: Korzystając z ankiet, zebrano dane dotyczące 2382 kolejnych pacjentów z rozpoznaniem ACS, przyjętych do szpitali rejonowych w Małopolsce w okresie od kwietnia 2002 do lutego 2003 r. U 1396 chorych potwierdzono ostatecznie przy wypisie rozpoznanie ostrego zespołu wieńcowego bez uniesienia odcinka ST.
Wyniki: U 42% (n = 582) chorych z końcowym rozpoznaniem NSTE ACS stwierdzono podwyższone stężenie markerów martwicy mięśnia sercowego, takich jak troponina T/I lub CK-MB (CM+), natomiast u 58% (n = 814) pacjentów nie odnotowano podwyższonego stężenia markerów (CM-). W grupie CM+ zaobserwowano większą śmiertelność wewnątrzszpitalną niż w grupie CM- (3,3% vs. 0,4%; p = 0,0002). Tylko 17,7% pacjentów z całej grupy CM+ skierowano w trakcie hospitalizacji do ośrodka kardiologii interwencyjnej w celu wykonania koronarografii i ewentualnego leczenia inwazyjnego. Wraz ze wzrostem ryzyka określanego w skali TIMI Risk Score zwiększał się odsetek osób kierowanych do pracowni hemodynamiki (TIMI Risk Score 0-2 pkt: 14%; 3-4 pkt: 15%; 5-7 pkt: 22%; p = 0,02 dla 3-4 vs. 5-7 oraz p = 0,01 dla 0–2 vs. 5–7). Jednocześnie obserwowano wzrost śmiertelności wewnątrzszpitalnej w grupie pacjentów nieskierowanych na leczenie inwazyjne 0,8% vs. 1,9% vs. 3,5% (p = 0,02 dla 0-2 vs. 5-7) odpowiednio dla grup z ryzykiem wynoszącym w skali TIMI Risk Score 0-2 vs. 3-4 vs. 5-7. Pacjenci kierowani na leczenie inwazyjne znamiennie częściej otrzymywali tienopirydyny (68,3% vs. 44,5%; p < 0,0001), blokery receptora IIb/IIIa (1,5% vs. 0,3%; p = 0,04), heparyny (92,7% vs. 85%; p = 0,003) oraz ß-blokery (88,3% vs. 78,8%; p = 0,002).
Wnioski: Pomimo 24-godzinnego dostępu do pracowni hemodynamiki tylko niewielki odsetek pacjentów z NSTE ACS jest kierowanych ze szpitali rejonowych. U pacjentów z grup wysokiego ryzyka według klasyfikacji TIMI (TIMI Risk Score 5–7 pkt, w tym z podwyższonymi stężeniami markerów martwicy mięśnia sercowego), niekierowanych na leczenie inwazyjne, pomimo stosowanej terapii farmakologicznej rokowanie nadal jest złe. (Folia Cardiol. 2005; 12: 21–31)