Vol 12, No 3 (2005): Folia Cardiologica
Original articles
Published online: 2005-03-17
Dystrybucja blaszki miażdżycowej w pniu głównym lewej tętnicy wieńcowej oraz w proksymalnych segmentach tętnicy zstępującej przedniej i okalającej lewej - czy istnieje związek?
Folia Cardiol 2005;12(3):211-219.
Abstract
Wstęp: Miejsca rozgałęzień tętnic wieńcowych na skutek zmiany charakteru przepływu krwi
są szczególnie narażone na rozwój blaszki miażdżycowej. Z tego powodu też pień główny
(LMS) oraz proksymalne segmenty tętnicy zstępującej przedniej (LAD) i okalającej (LCX)
wydają się szczególnie predysponowane do szybkiego rozwoju miażdżycy. Celem pracy było
stwierdzenie, czy LMS oraz proksymalne segmenty LAD i LCX są w jednakowym stopniu
narażone na rozwój miażdżycy. Ponadto oceniono, czy istnieje kolejność formowania się blaszki
miażdżycowej w analizowanych segmentach naczyniowych.
Materiał i metody: Badaną populację stanowiło 48 pacjentów (9 kobiet, 39 mężczyzn, śr. wieku 60,81 ± 8,64 roku) z istotnymi zwężeniami w środkowym segmencie LAD oraz w dystalnym LCX, zakwalifikowanych do zabiegu angioplastyki wieńcowej (PCI). Badanie ultrasonografii wewnątrzwieńcowej (ICUS) wykonano w obrębie LMS oraz proksymalnych segmentów LAD i LCX. Do wzrokowej oceny zaawansowania miażdżycy w analizowanych segmentach wykorzystywano angiograficzną redukcję średnicy naczynia (%DS). W badanej populacji wyodrębniono grupę osób z angiograficznie potwierdzonym prawidłowym LMS (grupa 1) oraz z pośrednio zwężonym (DS 30–50%) LMS (grupa 2). U badanych pacjentów analizie poddano odcinki naczyń tej samej długości (śr. długość 10,80 ± 2,67 mm). W każdym z naczyń w obu grupach analizowano: wielkość blaszki (PB = PA/VA x 100%) oraz objętość blaszki (PV).
Wyniki: Wszystkie badane parametry w LMS były istotnie większe u osób w grupie 2 niż w grupie 1. Wśród pacjentów z bardziej zaawansowaną miażdżycą w LMS (grupa 2) nie stwierdzono istotnych różnic pomiędzy wartościami PB, PV w LAD i LCX. Natomiast w grupie 1 wartości PB były istotnie większe w LAD niż w LCX. W obu grupach stwierdzono istotnie większe PV w LMS niż LCX (p < 0,001), a ponadto większą PV w LAD niż LCX locaw grupie 1 (p < 0,05). U badanych z grupy 1 objętość blaszki w LAD była nieznacznie większa (p = NS) niż w LMS. W badanej populacji stwierdzono bardzo silną zależność między objętością blaszki w LMS a sumą objętości blaszki w LAD i LCX. Zależność tę opisuje następujące równanie: PVLMS= 65,5% (PVLAD + PVLCX).
Wnioski: Niniejsze badania sugerują, że w LMS oraz proksymalnych segmentach LAD i LCX występuje sekwencyjność rozwoju blaszki miażdżycowej. Naczyniem szczególnie predysponowanym do jej tworzenia jest LAD, a w następnej kolejności LMS i LCX. (Folia Cardiol. 2005; 12: 211–219)
Materiał i metody: Badaną populację stanowiło 48 pacjentów (9 kobiet, 39 mężczyzn, śr. wieku 60,81 ± 8,64 roku) z istotnymi zwężeniami w środkowym segmencie LAD oraz w dystalnym LCX, zakwalifikowanych do zabiegu angioplastyki wieńcowej (PCI). Badanie ultrasonografii wewnątrzwieńcowej (ICUS) wykonano w obrębie LMS oraz proksymalnych segmentów LAD i LCX. Do wzrokowej oceny zaawansowania miażdżycy w analizowanych segmentach wykorzystywano angiograficzną redukcję średnicy naczynia (%DS). W badanej populacji wyodrębniono grupę osób z angiograficznie potwierdzonym prawidłowym LMS (grupa 1) oraz z pośrednio zwężonym (DS 30–50%) LMS (grupa 2). U badanych pacjentów analizie poddano odcinki naczyń tej samej długości (śr. długość 10,80 ± 2,67 mm). W każdym z naczyń w obu grupach analizowano: wielkość blaszki (PB = PA/VA x 100%) oraz objętość blaszki (PV).
Wyniki: Wszystkie badane parametry w LMS były istotnie większe u osób w grupie 2 niż w grupie 1. Wśród pacjentów z bardziej zaawansowaną miażdżycą w LMS (grupa 2) nie stwierdzono istotnych różnic pomiędzy wartościami PB, PV w LAD i LCX. Natomiast w grupie 1 wartości PB były istotnie większe w LAD niż w LCX. W obu grupach stwierdzono istotnie większe PV w LMS niż LCX (p < 0,001), a ponadto większą PV w LAD niż LCX locaw grupie 1 (p < 0,05). U badanych z grupy 1 objętość blaszki w LAD była nieznacznie większa (p = NS) niż w LMS. W badanej populacji stwierdzono bardzo silną zależność między objętością blaszki w LMS a sumą objętości blaszki w LAD i LCX. Zależność tę opisuje następujące równanie: PVLMS= 65,5% (PVLAD + PVLCX).
Wnioski: Niniejsze badania sugerują, że w LMS oraz proksymalnych segmentach LAD i LCX występuje sekwencyjność rozwoju blaszki miażdżycowej. Naczyniem szczególnie predysponowanym do jej tworzenia jest LAD, a w następnej kolejności LMS i LCX. (Folia Cardiol. 2005; 12: 211–219)
Keywords: pień główny lewej tętnicy wieńcowejproksymalne segmenty tętnicy międzykomorowej przedniej i okalającej lewejdystrybucja blaszki miażdżycowejultrasonografia wewnątrzwieńcowa
