24-godzinne badanie elektrokardiograficzne metodą Holtera - wskazania, zastosowanie. Część 2

Abstract

Elektrokardiografia holterowska (AECG) to obecnie powszechnie stosowana w praktyce, nieinwazyjna metoda diagnostyczna pozwalająca również na ocenę ryzyka nagłego zgonu sercowego u niektórych pacjentów z chorobami serca. Jej powszechna dostępność oraz stosunkowo niskie koszty sprawiają, że chętnie stosuje się ją w praktyce klinicznej, niekiedy nie uwzględniając wskazań do jej wykonania. Zdarzają się również sytuacje, kiedy AECG mogłoby wnieść nowe istotne informacje w procesie diagnostyczno-rokowniczym, jednak z różnych powodów lekarz prowadzący nie zleca tego badania. Dlatego niezwykle istotną kwestią stało się przypomnienie i uściślenie wskazań do AECG, którego dokonali eksperci powołani przez Amerykańskie Kolegium Kardiologów (ACC) oraz Amerykańskie Towarzystwo Kardiologiczne (AHA). W niniejszej pracy przedstawiono wiedzę, jaką powinien dysponować lekarz podejmujący się zadania interpretacji badania AECG. Wytyczne te zostały zaczerpnięte z oświadczenia na temat kompetencji klinicznych dotyczących lekarza analizującego badania EKG i AECG, opublikowanego w 2001 r. Przedstawiono również zasadnicze trudności, z jakimi może spotkać się osoba interpretująca to badanie. W dalszej części skoncentrowano się na problemie ambulatoryjnego monitorowania EKG w ocenie ryzyka zagrożenia groźną dla życia arytmią i nagłym zgonem sercowym, uwzględniając znane już algorytmy oparte na badaniu holterowskim, takie jak: zmienność rytmu serca (HRV), ocena odstępu QT i jego dyspersji, EKG wysokiego wzmocnienia [w tym późnych potencjałów komorowych (LP), ocena trwania załamka P i jego dyspersji], turbulencja rytmu komorowego (HRT), zmienność (naprzemienność) załamka T (TWA). (Folia Cardiol. 2005; 12: 245–253)