W związku z ograniczonymi możliwościami leczenia migotania przedsionków (AF) i ograniczeniami leczenia antykoagulacujnego poszukuje się sposobu eliminacji zagrożenia powikłaniami zatorowymi. Ponieważ materiał zatorowy najczęściej stanowią skrzepliny powstałe w uszku lewego przedsionka, od 50 lat prowadzi się badania nad jego eliminacją za pomocą technik chirurgicznych. Chociaż zabieg eliminacji uszka lewego przedsionka (zaszycie, wycięcie, zamknięcie podwiązką lub zaciskiem) uzasadniono teoretycznie, to jednak przeprowadzono go wśród zbyt małych liczebnie grup pacjentów, w badaniach nierandomizowanych z grupą kontrolną oraz odnotowano zbyt duży odsetek niecałkowitej eliminacji uszka, co w sumie nie uzasadnienia powszechnego zalecania stosowania tej metody. Skuteczna technicznie eliminacja (zamknięcie/usunięcie) uszka lewego przedsionka zmniejsza ryzyko powikłań zatorowych u pacjentów z AF, a rozszerzenie zabiegu kardiochirurgicznego o eliminację uszka łączy się z niewielkim ryzykiem. Jednak niekompletna izolacja uszka, którą obserwuje się u 10–36% osób, ma działanie wręcz szkodliwe, bowiem znacząco nasila ryzyko powikłań zatorowych. Wykonywanie tej procedury u osób niewymagających leczenia kardiochirurgicznego techniką torakoskopową daje szanse zastosowania jej u większej liczby chorych. Przed 2 laty opracowano i wdrożono jeszcze mniej inwazyjną technikę zamykania światła uszka lewego przedsionka za pomocą rozprężalnego urządzenia implantowanego poprzez cewnik wprowadzony przez żyłę udową, prawy przedsionek i przegrodę międzyprzedsionkową do lewego przedsionka — technikę PLAATO. Okluder po rozprężeniu w cieśni uszka lewego przedsionka dokładnie dopasowuje się do jego obwodu. Zabieg PLAATO stanowi niezmiernie obiecującą opcję terapeutyczną, szczególnie w przypadku pacjentów z przewlekłym/nawracającym lekoopornym AF, z przeciwwskazaniami do zastosowania doustnych antykoagulantów i należących do grupy, w której ryzyko udaru mózgu jest wysokie. Technika ta charakteryzuje się znikomym odsetkiem powikłań, nie odnaleziono opisów przecieków, dyslokacji implantu i powstawania zakrzepów na przedsionkowej powierzchni okludera. Chociaż dotychczas wykonano mniej niż 50 zabiegów tego typu, to wyniki budzą nadzieje na postęp w prewencji kardiogennych udarów mózgu. (Folia Cardiol. 2005; 12; 327–337)