Dorośli pacjenci z wadami wrodzonymi serca — nadkomorowe zaburzenia rytmu

Abstract

Wstęp: Większość pacjentów z wrodzonymi wadami serca osiąga wiek dojrzały. U części z nich w miarę upływu lat pojawiają się powikłania w postaci nadkomorowych zaburzeń rytmu serca. Celem pracy była ocena ich występowania u dorosłych pacjentów z wadami wrodzonymi serca.
Materiał i metody: Przeanalizowano dane 1327 dorosłych pacjentów z wrodzoną wadą serca w wieku 18–72 lat (średnio 29,3 ± 10,4 roku), znajdujących się od 1990 r. do kwietnia 2004 r. pod kontrolą Poradni Wad Wrodzonych Serca u Dorosłych przy I Klinice Kardiologii AM w Poznaniu. Jako zaburzenia rytmu przyjmowano ich obecność w badaniu elektrokardiograficznym wykonanym w czasie wizyty w poradni, w szpitalu terenowym, w poradni lekarza pierwszego kontaktu bądź w badaniu holterowskim. Za istotne nadkomorowe zaburzenia rytmu serca uznawano nieutrwalony częstoskurcz nadkomorowy (co najmniej 5 zespołów QRS z częstością większą niż 100/min) lub migotanie/trzepotanie przedsionków według ogólnie przyjętych kryteriów.
Wyniki i wnioski: Na podstawie analizy: częstości występowania istotnej arytmii nadkomorowej w poszczególnych wadach wrodzonych serca, z uwzględnieniem stopnia jej złożoności anatomicznej, porównania pojawiania się omawianych zaburzeń rytmu u chorych operowanych i nieoperowanych, a także średniego wieku osób z tą arytmią, stwierdzono, że nadkomorowe zaburzenia rytmu stanowią częste powikłanie kliniczne dorosłych pacjentów z wadami wrodzonymi serca oraz że istotna arytmia nadkomorowa występuje z większą częstością u chorych z wadami serca o bardziej złożonej anatomii, u osób starszych i niepoddanych w przeszłości zabiegowi kardiochirurgicznemu. (Folia Cardiol. 2005; 12: 510–519)