Znaczenie techniki aCGH w nowotworach mieloproliferacyjnych – przegląd literatury

Abstract

Nowotwory mieloproliferacyjne (MPN) są klonalnymi chorobami komórek macierzystych szpiku, które charakteryzują się proliferacją jednej lub więcej linii mieloidalnych krwiotworzenia: granulocytowej, czerwonokrwinkowej i/lub megakariocytowej. Do MPN (-) zalicza się m.in. czerwienicę prawdziwą (PV), nadpłytkowość samoistną (ET) oraz pierwotną mielofibrozę (PMF). Nowotwory mieloproliferacyjne (-) należą do najmniej poznanych nowotworów układu krwiotwórczego pod względem nabytych zmian genetycznych. Badania nad MPN trwają od ponad 60 lat. Podobieństwo objawów klinicznych wskazuje na wspólną patogenezę PV, ET i PMF. Głównym celem prowadzonych badań jest wytypowanie markerów, które nie tylko pomogą w diagnostyce poszczególnych typów MPN czy w klasyfikacji chorych do grup ryzyka, ale mogłyby być także celem terapeutycznym. Głównym celem terapii jest przedłużenie życia pacjentów, w tym także zminimalizowanie prawdopodobieństwa transformacji w ostrą białaczkę. aCGH jest niewątpliwie techniką bardzo przydatną klinicznie, która, choć nie znalazła jeszcze rutynowego zastosowania w klinice hematoonkologii, to wykorzystywana jest w coraz większej liczbie badań, zwłaszcza do analizy nowotworów, w których istotne są aberracje niezrównoważone. Niniejsza praca przedstawia zastosowanie techniki aCGH w nowotworach mieloproliferacyjnych.