Limfadenopatia u dzieci i dorosłych: zasady postępowania diagnostycznego

Abstract

Powiększenie węzłów chłonnych (limfadenopatia) jest jednym z najczęstszych objawów klinicznych, zwłaszcza u dzieci. U ok. 50% zdrowych dzieci dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych; najczęściej w wieku 2-10 lat. Celem pracy jest przedstawienie zasad postępowania diagnostycznego u pacjenta z limfadenopatią, jak również omówienie jej przyczyn, zasad rozpoznawania oraz przedstawienie rekomendacji postępowania klinicznego u pacjenta z powiększeniem węzłów chłonnych. Etiologię limfadenopatii u dzieci i dorosłych oraz związane z tym ukierunkowanie diagnostyki różnicowej można określić wg kilku reguł przedstawionych akronimami w języku angielskim: MIAMI, CHICAGO, wg liter alfabetu lub lokalizacji. W postępowaniu diagnostycznym obowiązuje czteroetapowy proces: (1) badanie podmiotowe (wywiad) i przedmiotowe; na tym etapie najczęściej zapada decyzja o hospitalizacji; (2) badania laboratoryjne; (3) badania obrazowe: USG i/lub tomografia komputerowa; (4) otwarta biopsja węzła. W chwili obecnej otwarta biopsja węzła i badanie histopatologiczne są złotym standardem diagnostycznym limfadenopatii u dzieci. Ze względu na ryzyko maskowania lub opóźnienia rozpoznania chłoniaka lub białaczki do czasu ustalenia jednoznacznej diagnozy nie należy podawać steroidów. U dzieci z ostrym jednostronnym powiększeniem przednich węzłów chłonnych szyjnych oraz z objawami ogólnymi powinna zostać zastosowana antybiotykoterapia empiryczna.