Nowe terapie w leczeniu szpiczaka z wysokim ryzykiem cytogenetycznym

Abstract

Przeżycie pacjentów ze szpiczakiem plazmocytowym (ang. – MM) poprawiło się znacznie w ostatnich kilkunastu latach dzięki wprowadzeniu do terapii nowych leków, takich jak inhibitory proteasomu czy leki immunomodulujące. Pomimo tego MM pozostaje nieuleczalną chorobą o bardzo heterogennym przebiegu i zróżnicowanym rokowaniu. Istnieje grupa pacjentów, których przeżycie sięga ponad 10 lat, a równocześnie wielu chorych nie osiąga nigdy dobrej odpowiedzi na leczenie i żyje krócej niż 3 lata. Aktualnie stosowana klasyfikacja R-ISS (ang. ) uwzględnia del(17p), t(4;14) i t(14;16) jako negatywne czynniki ryzyka. Według ostatnich zaleceń Międzynarodowej Grupy Szpiczakowej (ang. – IMWG) do zmian wysokiego ryzyka należą t(4;14), t(14;16), t(14;20), del(17p), amp(1q) i równoznaczna z nią del(1p) oraz hipodiploidia. W poniższym artykule przedstawiono definicję wysokiego ryzyka cytogenetycznego w MM oraz wpływ nowych terapii na rokowanie i wyniki leczenia u chorych z tej grupy.