^[1] Zob. World Health Organization (1993).

^[2] Zob. American Psychiatric Association (2000): „Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne sprzeciwia się każdemu rodzajowi leczenia, takiemu jak terapia naprawcza lub konwersyjna, które opiera się na założeniu, że homoseksualność sama w sobie stanowi zaburzenie psychiczne lub na założeniu, że pacjent/ka powinien/na zmienić swoją homoseksualną orientację seksualną” [tłum. Katarzyna Bojarska]; American Psychoanalytic Association (2012): „Technika psychoanalityczna nie obejmuje zamierzonych starań, aby »przekonwertować«, »naprawić«, zmienić lub dokonać przesunięcia czyjejś orientacji seksualnej, tożsamości płciowej ani płciowej ekspresji. Tego typu ukierunkowane wysiłki są sprzeczne z fundamentalną zasadą leczenia psychoanalitycznego i często skutkują znacznym psychologicznym cierpieniem przez to, że wzmacniają uwewnętrznione postawy o niszczycielskim charakterze” [tłum. Katarzyna Bojarska]; por. American Psychological Association (2008): „Wszystkie większe organizacje koncentrujące swoją działalność wokół zdrowia psychicznego oficjalnie wyraziły zaniepokojenie terapiami nawołującymi do modyfikacji orientacji seksualnej. Nie opublikowano jak dotąd spełniających naukowe standardy badań dowodzących skutecznosci lub bezpieczeństwa terapii ukierunkowanej na zmianę orientacji seksualnej (zwanej czasem terapią »naprawczą« lub »konwersyjną«). Co więcej − wydaje się, że promowanie terapii, których celem jest [taka] zmiana, wzmacnia stereotypy i przyczynia się do utrzymywania się wokół homoseksualnych i biseksualnych kobiet i mężczyzn negatywnej atmosfery” [tłum. Katarzyna Bojarska].

^[3] Używanie terminu „terapia” na określenie oddziaływań mających na celu zmianę orientacji homo-/biseksualnej na heteroseksualną („konwersyjnych”) nie znajduje merytorycznego uzasadnienia. Terapia oznacza „leczenie”, to zaś powinno mieć swój przedmiot. Osoby podejmujące się zmiany czyjejś orientacji seksualnej przedmiotem swoich oddziaływań czynią orientacje homo- i biseksualną, traktując je jak zaburzenia. Tymczasem, żadna z orientacji seksualnych nie stanowi zaburzenia, choroby psychicznej ani objawów tego typu stanów − stąd nie może być przedmiotem leczenia. W związku z tym oddziaływania ukierunkowane na zmianę orientacji seksualnej nie spełniają kryteriów uzasadniających nazywanie ich „terapią”.

^[4] Por. Kodeks etyczno-zawodowy psychologa (2005).

^[5] Zob. American Psychiatric Association (2000), Bogle, Bussee i Marks (2007), Bogle (2007), Bussee (2007), Chambers (2013), Exodus International (2013) i Marks (2007).

^[6] Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne od 1975 roku apeluje do wszystkich specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego o aktywne działania na rzecz usuwania piętna choroby psychicznej kojarzonego z homoseksualnością (zob. Conger, 1975): „Homoseksualność sama w sobie nie osłabia zdolności do dokonywania osądu, zrównoważenia, sumienności ani ogólnych umiejętności społecznych czy możliwości zawodowych. Ponadto Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne wzywa wszystkich specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego, aby dawali przykład swoimi działaniami na rzecz eliminowania piętna choroby psychicznej od dawna kojarzonego z orientacjami homoseksualnymi” [tłum. Katarzyna Bojarska].