Niniejsza praca stanowi przegląd literatury dotyczącej zaburzeń seksualnych u kobiet cierpiących na cukrzycę typu 1. Cukrzyca jest powszechnie występującą chorobą społeczną. Zmiany dotyczące naczyń i nerwów typowe dla jej patofizjolologii mogą odpowiadać za zaburzenia seksualne w tej populacji pacjentów. Piśmiennictwo jednak znacznie częściej podejmuje temat zaburzeń seksualnych u diabetyków niż diabetyczek. Ponadto, w dostępnej literaturze często włącza się do jednej próby cukrzycę typu 1 i 2 mimo odmienności występujących między nimi. W większości badań na ten temat używano narzędzia FSFI. Zaburzenia seksualne u kobiet z cukrzycą typu 1 najczęściej dotyczą faz pożądania, pobudzenia i orgazmu, a także zjawiska lubrykacji. Wydaje się, że u kobiet znacznie większą rolę w zaburzeniach seksualnych towarzyszących cukrzycy typu 1 odgrywają czynniki psychologiczne: depresyjność czy zadowolenie z relacji partnerskiej, a nie liczba powikłań schorzenia podstawowego. Dostępna obecnie literatura przedmiotu wymaga poszerzenia o dalsze badania, poruszające także kwestię tego, dlaczego niektóre kobiety z cukrzycą typu 1 nie współżyją w ogóle. Kwestie zaburzeń seksualnych w przebiegu cukrzycy powinny być poruszane w rozmowie z lekarzem w celu wytworzenia u pacjentek przekonania, że takie objawy mogą być naturalnym elementem obrazu chorobowego cukrzycy, kwestia ta jest znana diabetologom, ale dysponują oni medycznymi środkami poprawy zdrowia seksualnego w tej grupie pacjentek.
Seksuologia Polska 2010; 8 (2): 71–75