Wstęp. W roku 1997 ukazało się doniesienie dotyczące chirurgii odtwórczej błony dziewiczej w Polsce. Od tego czasu wyłoniono wiele nowych zjawisk wiążących się z poruszoną uprzednio tematyką. W niniejszej pracy przeanalizowano kompleksowo 92 własne przypadki rekonstrukcji chirurgicznych błon dziewiczych dokonanych w latach 1977–2012.
Materiały i metody. Materiał badany, gromadzony w latach 1977–2012, uzyskano na podstawie wypowiedzi 92 własnych pacjentek decydujących się na chirurgiczne odtworzenie anatomicznej ciągłości błony dziewiczej. Treść przedzabiegowych relacji kobiet utrwalano na specjalnie ułożonych formularzach ankiety zawierających 9 pytań. Stanowiło to element zbieranego do dokumentacji medycznej wywiadu. Dane, będące podstawą do sformułowania końcowych wniosków, zaprezentowano procentowo w tabelach.
Wyniki. Najliczniejsza grupa pacjentek zawierała się w przedziale wiekowym 20–25 lat — 64,13%. Osoby wierzące stanowiły 88,04% ogółu, wywodzące się głównie z południowego — 39,13% i wschodniego — 30,44% regionów kraju. Wśród motywacji skłaniających do poddania się zabiegowi na plan pierwszy wysunęły się: paniczny lęk przed konsekwencjami ujawnienia braku dziewiczości w stałym środowisku życia — 47,83%, oraz uwarunkowane wyznaniowo wyrzuty sumienia — 29,35%. Pacjentki, najczęściej — 69,56%, zgłaszały się do odtwarzania ciągłości hymenu w okresie 3–5 lat od inicjacji.
Wnioski. Operacyjne przywracanie stanu anatomicznego hymenów sprzed defloracji nie jest w Polsce zjawiskiem powszechnym, tym niemniej wartym odnotowania jako realnie istniejący element współczesnej obyczajowości seksualnej.