Najnowszy numer czasopisma „Forum Nefrologiczne” otwiera artykuł pt. „Biomarkery uszkodzenia naczyń u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek”. W artykule omówiono epidemiologię przewlekłej choroby nerek i chorób układu sercowo-naczyniowego, mechanizmy zwapnienia naczyń, jak również możliwości wykorzystania biomarkerów w ocenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek.
Wysoka zachorowalność na choroby układu sercowo-naczyniowego i wysoka śmiertelność pacjentów ze współistniejącą przewlekłą chorobą nerek, szczególnie w jej zaawansowanych stadiach, uzasadniają potrzebę stratyfikacji ryzyka sercowo-naczyniowego w tej populacji chorych. Znane czynniki ryzyka, takie jak: przewlekły stan zapalny, stres oksydacyjny, niedokrwistość czy zaburzenia mineralne i kostne, w znacznym stopniu przyczyniają się do dużej częstości występowania powikłań sercowo-naczyniowych. Precyzyjna ocena ryzyka sercowo-naczyniowego na wczesnym etapie mogłaby ułatwić podjęcie decyzji o agresywnym postępowaniu u wybranych pacjentów w celu zmniejszenia częstości powikłań.
Z kolej autorzy pracy pt. „Leczenie autosomalnie dominującej wielotorbielowatości nerek — aktualny stan wiedzy” omawiają aktualny stan wiedzy na temat leczenia i postępowania z chorymi na ADPKD, która jest najczęstszą genetycznie uwarunkowaną chorobą nerek, występującą z częstością 1:1000 urodzeń. Przyjmuje się, że 10% osób poddanych leczeniu nerkozastępczemu z powodu schyłkowej niewydolności nerek choruje na ADPKD.
Warto zwrócić uwagę Czytelnika na artykuł pt. ,,Takrolimus o przedłużonym uwalnianiu — przegląd postaci leku dostępnych na rynku polskim w świetle własnych doświadczeń klinicznych”, w którym przedstawiono najważniejsze korzyści i ograniczenia dotyczące stosowania obu postaci takrolimusu u pacjentów po przeszczepieniu nerki. Takrolimus o przedłużonym uwalnianiu jest dostępny w Polsce w dwóch postaciach: zarejestrowanego od 2007 roku Advagrafu i niedawno wprowadzonego do obrotu Envarsusu. Przesłankę do stosowania takrolimusu podawanego raz na dobę stanowi próba poprawy stabilności jego działania immunosupresyjnego w ciągu doby oraz polepszenia współpracy pacjenta w tym zakresie. Obie postaci leku różnią się w istotny sposób m.in. w zakresie farmakokinetyki i sposobu dawkowania.
Polecamy także artykuł pt. ,,Szkolenie pacjentów i opiekunów w dializoterapii otrzewnowej — rekomendacje i nowe możliwości”, w którym przedstawiono najnowsze rekomendacje Międzynarodowego Towarzystwa Dializy Otrzewnowej, w tym opublikowany w ostatnim roku sylabus. Podano ogólne zasady i dostarczono praktycznych wskazówek, jak prowadzić szkolenie zgodnie z koncepcją edukacji terapeutycznej pacjenta z wykorzystaniem zasad edukacji dorosłych. Istotą takich działań jest udzielenie pomocy chorym i osobom, które ich wspierają, tak by mogli się stać ekspertami w zakresie samodzielnego prowadzenia leczenia dializą otrzewnową, budowania podstaw dobrej współpracy z zespołem leczącym oraz poczucia niezależności.