Wstęp: Praca lekarzy dentystów jest niezwykle stresująca, ponieważ opiera się głównie na zabiegach medycznych charakteryzujących się natychmiastowym efektem i oceną zarówno ze strony pacjenta, jak i samego lekarza. Radzenie sobie z lękiem i bólem pacjentów stanowi również istotne obciążenie psychiczne dla stomatologów. Celem badania była ocena rozpowszechnienia i znaczenia lęku i depresji wśród lekarzy dentystów z województwa śląskiego.

Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 59 lekarzy dentystów z województwa śląskiego. Zastosowano narzędzie — Szpitalną Skalę Lęku i Depresji HADS. W ramach analizy statystycznej oceniono rzetelność skal lęku (HADS-A) i depresji (HADS-D) za pomocą współczynnika α-Cronbacha. Za pomocą nieparametrycznego testu Manna-Whitneya przeprowadzono również porównanie wymienionych skal między podgrupami wyodrębnionymi na podstawie przyjętych kryteriów.

Wyniki: Wartości współczynnika α-Cronbacha wskazują na wysoką rzetelność zastosowanych skal. Za pomocą skali HADS w badanej grupie lekarzy dentystów mieszkających na terenie województwa śląskiego ujawniono zaburzenia lękowe u 25,5%, a zaburzenia depresyjne u 18,6% respondentów. Wartość średnia i odchylenie standardowe dla HADS-A i HADS-D wyniosły odpowiednio 8,7 (4,1) oraz 6,1 (3,7). Poziom odczuwania lęku i depresji nie zależał od płci ankietowanych. Ponadto wykazano, że dobry stan zdrowia somatycznego, posiadanie specjalizacji i więcej niż jedno miejsce pracy są powiązane z mniejszym ryzykiem tych zaburzeń. Z kolei poważne sytuacje stresowe w wywiadzie z ostatnich 3 lat zwiększają ryzyko zaburzeń lękowych.

Wnioski: Zaprezentowane wyniki wskazują na potrzebę prowadzenia dalszych szeroko zakrojonych badań dotyczących stanu zdrowia psychicznego polskich lekarzy dentystów oraz przygotowania i wdrożenia metod profilaktyki zaburzeń lękowych i depresyjnych w tej grupie zawodowej.