Terapia przeciwpsychotyczna haloperidolem jest stosowana od wielu dekad i wciąż zajmuje kluczowe miejsce w leczeniu objawów i zapobieganiu nawrotom schizofrenii, głównie paranoidalnej. Jest stosowany również w terapii choroby afektywnej dwubiegunowej, jak również zaburzeń zachowania. Skuteczny też jako środek przeciwwymiotny i w opornej na leki czkawce. Dopuszcza się używanie zarówno u osób dorosłych jak i dzieci. Celem tego przeglądu jest ukazanie wybranych prac opisujących metody, które mogą w przyszłości zmniejszyć lub nawet wyeliminować ryzyko wywoływania zespołu pozapiramidowego, który nieodzownie towarzyszy farmakoterapii tym lekiem. Objawy te są częstą przyczyną odstawiania medykamentów psychiatrycznych przez pacjentów i tym samym niepowodzenia terapii. W niniejszym przeglądzie zawarte są interpretacje artykułów, które prezentują wyniki badań nad nowymi metodami przewidywania ryzyka wystąpienia zespołu pozapiramidowego wywołanego leczeniem haloperidolem. Omówiono wartości predykcyjne takich czynników jak stężenia mleczanów we krwi tętniczej, aktywność kinazy kreatynowej, poziom selenu w surowicy czy wczesny efekt przeciwpsychotyczny. W poszukiwaniu nowych sposobów prewencji zespołu pozapiramidowego przeanalizowano efekt działania kofeiny, naproksenu oraz cystaminy. Ocenie skutków klinicznych i morfologicznych przewlekłego stosowania haloperidolu zostali poddani pacjenci chorujący na schizofrenię paranoidalną od minimum 30 lat. Przedstawione zostały też wyniki doświadczeń porównujących nową formę podawania haloperidolu z dotychczas znanymi. Idee przedstawione w tych pracach nierzadko wymagają dalszych badań klinicznych, co może stać się przyczyną do zgłębiania tych problemów.