Wstęp: Wystąpienie choroby nowotworowej oznacza poważną i niepomyślną zmianę w sytuacji człowieka. Pomimo postępu w dziedzinie medycyny, za główny trzon postępowania klinicznego w dziedzinie diagnozowania, leczenia, opiekowania się pacjentem nadal uważa się komunikacje interpersonalną. Zadowolenie pacjentów ze sposobu leczenia jest w dużej mierze uwarunkowane jakością komunikacji lekarz−pacjent. Niezadowolenie pacjentów z komunikacji z lekarzem może znacznie ograniczyć wolę podporządkowania się reżimowi leczenia, wzbudzać wątpliwości dotyczące kompetencji lekarza, wydłużyć okres rekonwalescencji.

Materiał i metody: W badaniach wzięło udział 112 pacjentów chorych onkologicznie (104 kobiety i 8 mężczyzn) w wieku od 25 do 73 lat. W grupie fokusowej było 6 pacjentek, na różnych etapach choroby. Badania przeprowadzono w okresie od października 2014 do lutego 2015 roku. Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny oraz zogniskowany wywiad grupowy.

Wyniki: Informacje otrzymywane od lekarza zdecydowanie najwyżej (średnia 1,61) oceniły kobiety w wieku 30−40 lat, z najniższym i najwyższym poziomem wykształcenia (średnia 1,64) oraz z wykształceniem wyższym (średnia 1,57). Komunikację lekarz−pacjent najniżej oceniały mieszkanki dużych miast (1,51). Kobiety chorujące najkrócej, najbardziej krytycznie oceniały komunikację lekarz−pacjent (1,55). Wyniki badań fokusowych ujawniły, że główne problemy w komunikacji dotyczą braku czasu dla pacjenta, braku empatii oraz paternalizmu w komunikacji.

Wnioski: Pracownicy służby zdrowia rzadko otrzymują odpowiednie przygotowanie w dziedzinie komunikacji interpersonalnej, niezbędne do tworzenia wzajemnych, satysfakcjonujących i trwałych relacji. Nie tylko pacjenci, ale również lekarze natrafiają na poważne problemy w relacjach z pacjentem. Konieczne są zatem działania zmierzające do humanizacji medycyny.