Wstęp. Jadłowstręt psychiczny jest najdokładniej opisaną i zbadaną formą zaburzeń odżywiania się, jednak zachowania autodestruktywne osób cierpiących na to zaburzenie rzadko stanowiły obszar zainteresowań badawczych. Natomiast występowanie zachowań autodestruktywnych, w tym prób samobójczych, jest dość dobrze udokumentowane u osób cierpiących na bulimię psychiczną. Materiał. Grupę kliniczną stanowiło 30 dziewcząt ze zdiagnozowanym jadłowstrętem psychicznym, natomiast grupę kontrolną 30 dziewcząt zdrowych. Średni wiek dziewcząt z grupy klinicznej wynosił 16,8 roku, a dziewcząt z grupy kontrolnej - 18 lat.
Metody. W badaniach zastosowano kwestionariusz zachowań autodestrukcyjnych, autorstwa Juzwin.
Wyniki. U dziewcząt chorych na jadłowstręt psychiczny większość form zachowań autodestruktywnych występuje częściej niż u dziewcząt zdrowych. Dziewczęta z jadłowstrętem oraz z grupy kontrolnej podejmują działania z zakresu autodestruktywności bezpośredniej i pośredniej. Jednakże przejawy, nasilenie i najprawdopodobniej funkcje zachowań autodestruktywnych są odmienne w obu badanych grupach. Ponad połowa badanych dziewcząt z jadłowstrętem psychicznym dokonuje samookaleczeń. Do najczęstszych aktów bezpośredniej autodestrukcji należą: różne formy okaleczania skóry, utrudnianie gojenia się ran i próby samobójcze. W zakresie przejawianych działań autodestruktywnych o charakterze pośrednim znajdują się: głodzenie się, zachowania o charakterze przeczyszczającym i nadmierne gimnastykowanie się, będące częścią obrazu klinicznego jadłowstrętu.
Wnioski. Różnorodne przejawy samookaleczania oraz próby samobójcze często współtworzą obraz kliniczny jadłowstrętu psychicznego i powinny być uwzględniane w diagnozie oraz programach terapii osób cierpiących na to zaburzenie.