U pacjentów z ostrym zawałem serca występują liczne problemy emocjonalne i behawioralne, a u pewnego odsetka mogą się również pojawić objawy psychopatologiczne. Czynniki psychospołeczne o udowodnionym wpływie na rokowanie w chorobach somatycznych to przewlekłe czynniki stresowe (np. brak wsparcia społecznego czy niski status ekonomiczny) oraz czynniki emocjonalne (depresja, zaburzenia lękowe i cechy osobowości). U pacjentów z zawałem serca konieczne jest stosowanie leków anksjolitycznych, ponieważ występujące u tych osób uczucie lęku powoduje dyskomfort, a także jest przyczyną pobudzenia układu współczulnego niekorzystnie wpływającego na przebieg choroby. W leczeniu lęku lekami z wyboru są benzodiazepiny. U osób po zatrzymaniu krążenia i u pacjentów w podeszłym wieku mogą występować stany majaczeniowe lub zaburzenia poznawcze. Mogą się one wiązać z hipoperfuzją mózgu lub hipoksją, odwodnieniem lub przewodnieniem, zaburzeniami elektrolitowymi, niewydolnością wątroby lub nerek, zaburzeniami endokrynologicznymi czy infekcją. Częstą przyczyną jest nagłe odstawienie alkoholu albo leków, dlatego zawsze należy przeprowadzić wywiad w tym kierunku. W terapii stanów majaczeniowych i zaburzeń poznawczych bezpieczne i skuteczne jest stosowanie haloperidolu, benzodiazepin o krótkim okresie półtrwania (np. lorazepamu) lub atypowych leków przeciwsychotycznych. U 40–65% pacjentów po zawale serca występują istotne klinicznie objawy depresyjne, a u 25% — ciężka depresja. W leczeniu depresji zaleca się stosowanie leków z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny oraz terapii poznawczo-behawioralnej. U pacjentów z zawałem serca bardzo istotne jest ostrożne dobieranie leków psychotropowych. W przypadku jednoczesnego stosowania wielu leków możliwe jest wzajemne oddziaływanie zawartych w nich substancji czynnych. Dobra znajomość właściwości farmakodynamicznych stosowanych leków pozwala wykorzystać interakcje korzystne dla chorego, a uniknąć tych niepożądanych.