Drżenie należy do głównych objawów choroby Parkinsona (PD, Parkinson’s disease). Sama jego obecność nie wystarcza jednak do ustalenia rozpoznania — najważniejszym objawem jest spowolnienie ruchowe (bradykinezja). Drżenie jest częstym objawem ruchowym, jest ono najwcześniej widoczne, a przy niewielkim nasileniu innych objawów PD — niekiedy jedynym, który przyczynia się do wstępnego rozpoznania. Z tego powodu jest ono źródłem najczęstszych pomyłek, ponieważ innym schorzeniem z drżeniem w obrazie klinicznym jest drżenie samoistne, które populacyjnie występuje znacznie częściej. W artykule omówiono zasady badania oraz diagnostyki klinicznej i obrazowej, ułatwiające ustalenie właściwego rozpoznania i podjęcie skutecznego leczenia. W zakresie terapii w PD w przypadku drżenia stosuje się takie same leki, co przy innych objawach, ale aż blisko 30% chorych nie reaguje na podawanie lewodopy. Podobnie nie wszyscy pacjenci odpowiadają na podawanie agonistów dopaminy (pramipeksol, ropinirol, rotygotyna i piribedil), ale należy pamiętać, że leki te, mimo przynależności do jednej klasy, różnią się i warto stosować je wymiennie przy braku poprawy w zakresie drżenia. Inne leki w terapii nasilonego drżenia opornego na standardową terapię, które są zalecane w rekomendacjach europejskich, to antycholinergiki, klozapina i propranolol. Ich stosowanie jednak (szczególnie u starszych chorych) wiąże się z wieloma ograniczeniami. Wartą uwagi opcją terapeutyczną jest zastosowanie rasagiliny w leczeniu drżenia. Metaanaliza kilku badań klinicznych, która objęła ponad 3000 chorych, wskazuje, że jest ona skuteczna w leczeniu drżenia, także o znacznym nasileniu. W przypadku braku poprawy po farmakoterapii można spróbować metod interwencyjnych (niedostępne, choć obiecujące leczenie za pomocą wiązki ultradźwięków niewymagające otwierania czaszki, tak zwana terapia skupioną wiązką fali ultradźwiękowej o wysokiej intensywności wykonywana pod kontrolą rezonansu magnetycznego [FUS, focused ultrasound]) i operacyjnych, z których talamotomię wyparły metody głębokiej stymulacji mózgu w zakresie jądra brzusznego pośredniego wzgórza (VIM, ventral intermediate nucleus).