Zagadnienie terapii uporczywej w świetle wypowiedzi Magisterium Kościoła

Abstract

Podstawą odniesienia Magisterium Kościoła do problematyki rezygnacji z terapii uporczywej jest uznanie nieredukowalnej wartości i płynącej z niej nienaruszalności życia ludzkiego. Argumenty teologiczne wspierają i pogłębiają uznanie tej wartości w klasycznych kodeksach etyki lekarskiej. Nie oznacza to powinności przedłużania życia za wszelką cenę. Do ludzkiej kondycji należy bowiem także nieuchronność śmierci. Umieranie jest pojmowane jako ostatni akt życia, który - tak jak inne działania - powinien być świadomie przyjęty i ukształtowany z zachowaniem ludzkiej godności umierającego. Odrzucając działania eutanazyjne, Kościół opowiada się za godziwością rezygnacji z terapii uporczywej w sytuacji nieuniknionej, bliskiej śmierci. Celem decyzji o zaprzestaniu leczenia nie powinno być ani skracanie, ani przedłużanie życia pacjenta, ale ukształtowanie jego ostatnich chwil w sposób godny człowieka i możliwie wolny od dolegliwości. W obszar działań uporczywych nie wchodzi zatem opieka podstawowa, obejmująca nie tylko towarzyszenie i obecność przy umierającym, ale także łagodzenie objawów (np. bólu i duszności), ogólne czynności pielęgnacyjne, jak również postępowanie terapeutyczne, które należy do standardowej opieki medycznej. Jako opiekę podstawową należy także uznać podawanie pożywienia i płynów oraz działania wspomagające czynności życiowe, jak długo spełniają one swoją funkcję, a także nie przyczyniają się do dodatkowych cierpień umierającego.