Zespół May-Thurnera skutecznie leczony wewnątrznaczyniowo

May-Thurner’s syndrome successfully treated by endovascular procedure

Ryszard Pogorzelski1, Sadegh Toutounchi1, Rafał Maciąg1, Patryk Fiszer1, Mikołaj Wojtaszek2

1Klinika Chirurgii Ogólnej i Chorób Klatki Piersiowej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa
2II Zakład Radiologii Klinicznej, Warszawski Uniwersytet Medyczny, Warszawa

Adres do korespondencji:
dr n. med. Patryk Fiszer, Klinika Chirurgii Ogólnej i Chorób Klatki Piersiowej, Centralny Szpital Kliniczny, Warszawski Uniwersytet Medyczny, ul. Banacha 1a,
02–097 Warszawa, e-mail: patfis999@gmail.com

Zespołem May-Thurnera określa się sytuację, w której dochodzi do ucisku lewej żyły biodrowej wspólnej przez prawą tętnicę biodrową wspólną. Tę patologię pierwsi opisali w 1957 r. R. May i J. Thurner [May R, Turner J. The cause of the predominantly sinistral ocurence of thrombosis of pelvic veins. Angiology, 1957; 8: 419–427]. Konsekwencje i objawy tej sytuacji zawierają się w szerokich granicach — od obrzęku lewej nogi wynikającego z utrudnionego odpływu krwi żylnej z kończyny do zakrzepicy żylnej w segmencie biodrowo-udowym. Zespół ten występuje w populacji z częstością 2–5%, głównie u kobiet. Ujawnia się najczęściej między 2. a 4. dekadą życia. Autorzy niniejszej pracy leczyli 57-letnią pacjentkę od kilku lat obserwującą obrzęk lewej nogi, której obwód był co najmniej o 3 cm większy od nogi prawej. Przed 2 laty przeszła objawową zakrzepicę lewej żyły biodrowej, potwierdzoną badaniem doplerowskim. Od tego czasu narastały objawy niewydolności żylnej lewej nogi. Chora zgłosiła się do poradni naczyniowej, gdzie wykonano jej angio-tomografię komputerową z fazą żylną. Na podstawie tego badania wysunięto podejrzenie istnienia zespołu uciskowego May-Thurnera na lewą żyłę biodrową. Rozpoznanie potwierdzono wstępującą flebografią, która wykazała w chwili badania pełną niedrożność lewej żyły biodrowej wspólnej i bogato rozwinięte krążenie poboczne odprowadzające krew żylną poprzez sploty okołokręgosłupowe. Chorą zakwalifikowano do leczenia wewnątrznaczyniowego z użyciem stentu dedykowanego do patologii żylnej typu ZILVER VENA. Zabieg wykonano poprzez bezpośrednie nakłucie lewej żyły udowej. Po podaniu kontrastu uwidoczniono niedrożny proksymalny odcinek lewej żyły biodrowej wspólnej i duże zmiany pozakrzepowe w jej dystalnym odcinku (ryc. 1). Żyłę biodrową wspólną lewą rekanalizowano wewnątrznaczyniowo i poszerzono ją balonami do średnicy 16 mm (ryc. 2). Do tak poszerzonego światła żyły założono stent ZILVER VENA o średnicy 16 mm i długości 100 mm. W celu optymalnego pozycjonowania stentu wykonano również angiografię prawej tętnicy biodrowej wspólnej z bezpośredniego nakłucia prawej tętnicy udowej (ryc. 3, 4). W 3. dobie po zabiegu przeprowadzono badanie doplerowskie, które wykazało prawidłowy przepływ dogłowowy w lewej żyle biodrowej wspólnej. Pacjentkę wypisano do domu. W zaleceniach uwzględniono leczenie przeciwpłytkowe (Acard, Xarelto wg zalecanego schematu). Wydaje się, że tego typu postępowanie jest szczególnie uzasadnione po wprowadzeniu stentów do naczyń niskoprzepływowych, takich jakimi są żyły. Ze względu na niezadowalające efekty leczenia chirurgicznego tego typu patologii terapia wewnątrznaczyniowa może stanowić leczenie z wyboru, jeśli zapewni długoterminową drożność.

Konflikt interesów: nie zgłoszono

Rycina 1. Flebografia z nakłucia lewej żyły udowej. Niedrożna żyła biodrowa wspólna lewa. Widoczny dobry odpływ krwi żylnej przez sploty okołokręgosłupowe

Rycina 2. Rekanalizacja balonowa lewej żyły biodrowej wspólnej. Widoczne miejsce największego zwężenia w rzucie prawej tętnicy biodrowej wspólnej

Rycina 3. Arteriografia prawych tętnic biodrowych. Widoczne miejsce skrzyżowanie prawej tętnicy biodrowej wspólnej z lewą żyłą biodrową wspólną. Jednoczesne uwidocznienie tych struktur umożliwia optymalne pozycjonowanie stentu

Rycina 4. Stan po rozprężeniu stentu. Dobry odpływ krwi żylnej w kierunku dogłowowym, z niewielkim tylko odpływem drogą krążenia pobocznego