Jak zapobiegać infekcyjnemu zapaleniu wsierdzia w 2020 roku? Aspekty praktyczne

Abstract

Częstość występowania infekcyjnego zapalenia wsierdzia (IZW) stale wzrasta w wielu populacjach. Chorobę
tę coraz częściej wywołują gronkowce, a zakażenia są związane z opieką zdrowotną. Mimo podejmowanych
prób agresywnej antybiotykoterapii oraz coraz częściej podejmowanych interwencji chirurgicznych
obserwuje się jedynie niewielki postęp w zakresie redukcji śmiertelności. Zapobieganie chorobie stanowi
zatem kluczowy element strategii ograniczania jej skutków. W prewencji powinno się uwzględnić każdy
element triady patogenezy IZW: początkową bakteriemię, adhezję do podłoża oraz proliferację gatunków
patogennych. W strategiach prewencyjnych należy się skupić na pacjentach z grup ryzyka poddawanych
procedurom wiążącym się z dużym ryzykiem zakażenia. Zarówno tę grupę, jak i wspomniane zabiegi
można obecnie identyfikować za pomocą ilościowej oceny ryzyka. Decyzja o profilaktycznej antybiotykoterapii
powinna być wynikiem oceny bilansu pomiędzy określanymi w codziennej obserwacji ryzykiem infekcji
okołozabiegowej i korzyściami oraz zagrożeniem wynikającym z profilaktycznej antybiotykoterapii.
Urządzenia wszczepialne stanowią główny czynnik ryzyka IZW, a ich nowoczesne osłony oraz konstrukcje
mogą skutecznie to ryzyko redukować. Wytyczne znacznie się różnią w zależności od kraju i do tej pory
nie osiągnięto konsensusu dotyczącego wskazań do antybiotykoterapii przed- i okołozabiegowej.