Wyniki badań z randomizacją wskazują, że dołączenie kaplacyzumabu do wymiany osocza u chorych na zakrzepową plamicę małopłytkową zwiększa odsetek całkowitych remisji. Działanie tego leku polega na:

A. Zwiększeniu aktywności metaloproteinazy ADAMTS13

B. Blokowaniu receptora GPIIb-IIIa na powierzchni płytek krwi

C. Degradacji proteolitycznej nieprawidłowych, olbrzymich multimetrów czynnika von Willebranda

D. Hamowaniu interakcji między czynnikiem von Willebranda a kompleksem receptorowym GIb–IX–V na płytkach krwi

E. Hamowaniu aktywacji dopełniacza

Które z twierdzeń dotyczących agonistów receptora dla trombopoetyny (TPO-R) jest fałszywe:

A. Romiplostym jest białkiem fuzyjnym podawanym w formie iniekcji podskórnych

B. Eltrombopag jest związkiem syntetycznym wiążącym się z domeną przezbłonową TPO-R w innym miejscu niż endogenna trombopetyna i romiplostym

C. Romiplostym i eltrombopag charakteryzują się wysoką — 60–80-procentową — skutecznością terapeutyczną u pacjentów z przewlekłą, oporną na leczenie samoistną małopłytkowością immunologiczną

D. Odstawienie agonistów TPO-R wiąże się z utratą remisji choroby u wszystkich chorych leczonych z powodu samoistnej małopłytkowości immunologicznej

E. Do najczęściej występujących objawów niepożądanych należą: bóle głowy, uczucie zmęczenia oraz zwiększenie aktywności aminotransferaz (eltrombopag)

Które z poniższych stwierdzeń jest prawdziwe? Nowe doustne leki przeciwkrzepliwe (dabigatran, riwaroksaban, apiksaban):

A. Wykazują podobny okres półtrwania jak warfaryna

B. Są bardziej skuteczne w leczeniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej niż leczenie standardowe (heparyna + doustny antykoagulant z grupy antagonistów witaminy K)

C. Powodują więcej powikłań krwotocznych w porównaniu ze standardowym leczeniem żylnej choroby zakrzepowej (heparyna + doustny antykoagulant z grupy antagonistów witaminy K)

D. Nie wymagają monitorowania laboratoryjnego

E. Skuteczność działania zmniejsza się w przypadku stosowaniu diety bogatej w pokarmy zawierające dużą ilość witaminy K

Wskaż zdanie fałszywe dotyczące wyników prospektywnego, wielośrodkowego randomizowanego badania STi L opublikowanego w Lancet w 2013 roku służącego porównaniu schematu R-B (rytuksymab, bendamustyna) ze schematem R-CHOP (rytuksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon) w I linii leczenia:

A. Badanie przeprowadzono u chorych na chłoniaki powolne i chłoniaka z komórek płaszcza

B. U chorych leczonych R-B obserwowano statystycznie większe prawdopodobieństwo przeżycia wolnego od progresji niż u chorych leczonych R-CHOP

C. U chorych leczonych R-B obserwowano statystycznie większe prawdopodobieństwo całkowitego przeżycia niż u chorych leczonych R-CHOP

D. W przypadku stosowania schematu R-B statystycznie rzadziej występowała toksyczność hematologiczną w porównaniu ze stosowaniem R-CHOP

E. W przypadku stosowania schematu R-B częściej występowały skórne reakcje nadwrażliwości i rumień niż w przypadku stosowania R-CHOP

Wyniki badania grupy European MCL Network opublikowane w „New England Journal of Medicine” w 2012, dotyczące leczenia I linii u chorych na chłoniaka z komórek płaszcza powyżej 65. roku życia, wyznaczyły nowy standard leczenia, który polega na:

A. Stosowaniu w I linii leczenia 6 cykli R-FC (rytuksymab, fludarabina, cyklofosfamid), a następnie leczenia podtrzymującego interferonem a

B. Stosowaniu w I linii leczenia 6 cykli R-CHOP (rytuksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon), a następnie leczenia podtrzymującego rytuksymabem

C. Stosowaniu w I linii leczenia naprzemiennie 3 cykli R-FC i 3 cykli R-CHOP, bez leczenia podtrzymującego

D. Stosowaniu w I linii leczenia 8 cykli R-CHOP (rytuksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon), bez leczenia podtrzymującego

E. Stosowaniu monoterapii ibrutynibem w dawce 560 mg/dobę do czasu progresji choroby lub nieakceptowalnej toksyczności

Zastosowanie czynników stymulujących wzrost kolonii granulocytów w czasie chemioterapii indukującej remisję u chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną korzystnie wpływa na: 1) czas trwania ciężkiej neutropenii; 2) częstość występowania infekcji; 3) zgodność leczenia z zaplanowanym protokołem terapeutycznym; 4) czas trwania remisji; 5) przeżycie wolne od białaczki

A. 1)

B. 1), 2)

C. 1), 2), 3)

D. 1), 2), 3), 4)

E. 1), 2), 3), 4), 5)

Niedobór witaminy D u chorych w starszym wieku leczonych według schematu CHOP ± rytuksymab z powodu chłoniaka rozlanego z dużych komórek B:

A. Ma niekorzystne znaczenie prognostyczne, które wynika z większej toksyczności chemioterapii

B. Wpływa niekorzystnie na przeżycie całkowite i przeżycie wolne od zdarzeń niepożądanych, które są następstwami mniejszej skuteczności chemioterapii

C. Wpływa niekorzystnie na przeżycie całkowite i przeżycie wolne od zdarzeń niepożądanych, które są następstwami mniejszej skuteczności rytuksymabu

D. Nie ma znaczenia prognostycznego

E. Ma korzystne znaczenie prognostyczne

Inhibitory kinaz szlaku receptora B-komórkowego (BCR) wykorzystywane w leczeniu chorych na nowotwory układu chłonnego to: 1) idelalisib; 2) fostamatynib; 3) enzastauryna; 4) ibrutynib; 5) selumetynib:

A. 1), 2), 5)

B. 2), 4), 5)

C. 1), 2), 4)

D. Wszystkie wymienione

E. 1), 4), 5)

Niwolumab to przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko:

A. Galektynie 1

B. Receptorowi programowanej śmierci 1 (PD-1)

C. Ligandowi typu 1 dla receptora programowanej śmierci (PD-L1)

D. Ligandowi typu 2 dla receptora programowanej śmierci (PD-L2)

E. Transformującemu czynnikowi wzrostu β (TGFβ)

Najczęstsze wskazanie do przeszczepienia autologicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (auto-HSCT) to:

A. Chłoniak Hodgkina

B. Chłoniaki nie-Hodgkina

C. Szpiczak plazmocytowy

D. Nowotwory lite

E. Choroby autoimmunizacyjne

Zgodnie z wynikami prospektywnego, randomizowanego badania dotyczącego przeszczepienia od dawców niespokrewnionych krew obwodowa jako źródło krwiotwórczych komórek macierzystych w porównaniu ze szpikiem kostnym cechuje się u tych chorych:

A. Wyższym ryzykiem zgonu

B. Wyższym ryzykiem nawrotu białaczki

C. Wyższym ryzykiem ostrej GvHD

D. Wyższym ryzykiem przewlekłej GvHD

E. Wyższym ryzykiem powikłań infekcyjnych

Spośród poniższych najistotniejsze znaczenie dla powodzenia przeszczepienia haploidentycznych krwiotwórczych komórek macierzystych (haplo-HSCT) ma:

A. Nieobecność u biorcy przeciwciał specyficznych w stosunku do antygenów HLA dawcy

B. Zgodność grup krwi między dawcą i biorcą

C. Brak nosicielstwa CMV u dawcy

D. Rodzaj pokrewieństwa między dawcą i biorcą

E. Usunięcie limfocytów T z przeszczepu

Wskaż prawdziwe określenie dotyczące przeszczepienia haploidentycznych krwiotwórczych komórek macierzystych (haplo-HSCT):

A. Po haplo-HSCT z zastosowaniem wysokodawkowanego cyklofosfamidu po transplantacji w profilaktyce GvHD stosuje się najczęściej cyklosporynę i mykofenolan mofetilu

B. Wyniki haplo-HSCT u chorych na ostre białaczki szpikowe są podobne jak wyniki transplantacji od dawców niespokrewnionych

C. Częstość występowanie GvHD jest większa po haplo-HSCT niż po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych z krwi pępowinowej (UCBT)

D. Przed haplo-HSCT najczęściej stosuje się kondycjonowanie mieloablacyjne

E. Haplo-HSCT nie stosuje się u chorych na ostre białaczki limfoblastyczne ze względu na małą skuteczność

Pierwsze koncentraty czynników krzepnięcia o przedłużonym czasie biologicznego półtrwania, zarejestrowane do stosowania między innymi w Stanach Zjednoczonych w 2014 roku, to:

A. rFIX-Fc i N8-GP

B. rFVIII-Fc i N9-GP

C. rFIX-Fc i rFVIII-Fc

D. rFVIIa-FP i rFVIIa-RB

E. rhFVIII-SC i BAX855

W badaniu Pro-FEIBA wykazano, że koncentrat aktywowanych czynników zespołu protrombiny (aPCC):

A. Skutecznie chroni chorych na hemofilię A powikłaną inhibitorem czynnika VIII przed krwawieniami w okresie okołooperacyjnym

B. Skutecznie chroni chorych na hemofilię B powikłaną inhibitorem czynnika IX przed krwawieniami w okresie okołooperacyjnym

C. Stosowany regularnie 3 razy w tygodniu skutecznie chroni chorych na hemofilię A powikłaną inhibitorem czynnika VIII przed krwawieniami

D. Skutecznie chroni chorych na hemofilię A powikłaną inhibitorem czynnika VIII przed krwawieniami w okresie wywoływania tolerancji immunologicznej

E. Zapobiega krwawieniom śródczaszkowym

Najważniejszym czynnikiem prognostycznym decydującym o wyborze I i kolejnych linii leczenia u chorych na przewlekłą białaczkę limfocytową jest:

A. Stężenie β2-mikroglobuliny w surowicy

B. Ekspresja ZAP-70 na komórkach białaczkowych

C. Stężenie kinazy tymidynowej w surowicy

D. Obecność del17p w komórkach białaczkowych

E. Wszystkie czynniki

Standardem terapeutycznym u młodszych chorych na przewlekłą białaczkę limfocytową bez współistniejących innych chorób jest obecnie:

A. Rytuksymab w skojarzeniu z fludarabiną i cyklofosfamidem

B. Fludarabina w skojarzeniu z cyklofosfamidem

C. Rytuksymab w skojarzeniu z bendamustyną

D. Kladrybina w monoterapii

E. Fludarabina w monoterapii

Według zaleceń Międzynarodowej Grupy Roboczej z Lugano (2014 r.), dotyczących monitorowania chorych z rozpoznaniem chłoniaka Hodgkina po uzyskaniu remisji po leczeniu I linii, badania obrazowe (PET/CT) należy wykonywać:

A. Co 3 miesiące w pierwszym roku, potem co 6 miesięcy przez kolejnych 5 lat

B. Co 6 miesięcy przez kolejnych 5 lat

C. Co 6 miesięcy przez 2 lata

D. Co 6 miesięcy przez pierwsze 2 lata, a następnie raz w roku przez minimum 5 lat

E. Badania obrazowe nie są wymagane

Odsetek całkowitych remisji w badaniu 2. fazy z zastosowaniem brentuksymabu vedotin u chorych na chłoniaka Hodgkina w nawrocie po przeszczepieniu autologicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (auto-HSCT) wynosił:

A. 70%

B. 52%

C. 33%

D. 25%

E. 12%

Wskaż zdanie fałszywe:

A. U chorych na ostrą białaczkę szpikową poniżej 60. roku życia i bez istotnych chorób dodatkowych opcją terapeutyczną leczenia indukującego I linii jest chemioterapia według protokołu 3 + 7 DAC (daunorubina, arabinozyd cytozyny, kladrybina) z dawkami daunorubicyny ponad 45 mg/m2

B. W ostatnich latach największy wpływ na poprawę wyników leczenia u chorych na ostre białaczki szpikowe z grupy CBF miało zastosowanie dużych dawek arabinozydu cytozyny w konsolidacji i dołączenie do leczenia uzupełniającego gemtuzumabu ozogamycyny

C. U chorych na ostrą białaczkę szpikową poniżej 65. roku życia zastosowanie w leczeniu indukującym daunorubicyny w dawce 90 mg/m2 wiąże się z istotną poprawą przeżycia wolnego od nawrotu choroby i obniżeniem ryzyka nawrotu w porównaniu z daunorubicyną w dawce 60 mg/m2

D. U chorych na ostre białaczki szpikowe powyżej 65. roku życia niekwalifikujących się do intensywnej chemioterapii uzyskanie całkowitej remisji nie jest dobrym surogatem dla całkowitego czasu przeżycia leczonych chorych

E. U chorych na ostrą białaczką promielocytową z leukocytozą poniżej 10 G/L leczenie skojarzone za pomocą trójtlenku arsenu i kwasu all-transretinowego (ATRA) jest co najmniej tak samo skuteczne jak standardowa chemioterapia według protokołu AIDA (ATRA w skojarzeniu z idarubicyną)

Wskaż zdanie fałszywe:

A. U chorych na oporną i nawrotową ostrą białaczkę limfoblastyczną istotnym powikłaniem leczenia przeciwciałem monoklonalnym anty-CD22 (inotuzumab ozogamycyny) jest hepatotoksyczność, a w szczególności choroba żylno-okluzyjna wątroby

B. U chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną z obecnością chromosomu Filadelfia obowiązkowym postępowaniem jest stosowanie inhibitora kinazy tyrozynowej w skojarzeniu z chemioterapią

C. Blinatumomab jest obiecującą formą immunoterapii u chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną T-komórkową

D. Wyniki badań klinicznych wskazują, że podanie chorym na ostrą białaczkę limfoblastyczną B-komórkową w nawrocie choroby po przeszczepieniu allogenicznych komórek krwiotwórczych genetycznie modyfikowanych CAR (chimeric antigen receptor) limfocytów T jest obiecującą opcją leczniczą

E. U chorych na ostrą białaczkę limfoblastyczną ryzyko zajęcia ośrodkowego układu nerwowego o typie meningitis leukemica jest wyższe niż w przebiegu ostrej białaczki szpikowej