Zastosowanie ponatynibu u pacjenta po wcześniejszym niepowodzeniu leczenia imatynibem i toksyczności dazatynibu

Abstract

Wraz z początkiem ery inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) BCR-ABL1 efekty leczenia przewlekłej białaczki szpikowej uległy diametralnej poprawie. Jednak praktyka kliniczna pokazuje, że mimo skuteczności i dobrej tolerancji pierwszego TKI — imatynibu (IM) — część pacjentów wymaga zastosowania leków II i III generacji z powodu niedostatecznej odpowiedzi molekularnej lub wystąpienia działań niepożądanych. Ponatynib jest lekiem, którego skuteczność dobrze udokumentowano, zwłaszcza u pacjentów leczonych wcześniej co najmniej dwoma innymi TKI oraz u tych z obecnością mutacji T315I. Poniżej zaprezentowano przypadek pacjenta, u którego początkowo obserwowano pierwotną oporność na IM, a następnie działania niepożądane dazatynibu, co doprowadziło do zastosowania TKI III generacji — ponatynibu. Ponatynib okazał się bardzo skuteczny mimo zmniejszonej dawki, jednak w przebiegu leczenia obserwowano występowanie działań niepożądanych.