Ruksolitynib to inhibitor JAK1/JAK2 zarejestrowany do terapii mielofibrozy (MF) obarczonej ryzykiem pośrednim-2 lub wysokim według Międzynarodowego Wskaźnika Prognostycznego (IPSS) oraz z towarzyszącą splenomegalią i objawami ogólnymi. Dodatkowo u chorych kwalifikowanych do przeszczepienia allogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT) zaleca się stosowanie ruksolitynibu przed transplantacją w celu poprawy stanu ogólnego chorego oraz zmniejszenia śledziony. Do głównych działań niepożądanych ruksolitynibu należą niedokrwistość, małopłytkowość, rzadziej leukopenia z neutropenią. Ponadto poważnym problemem są objawy związane z odstawieniem leczenia spowodowane gwałtownym wzrostem stężenia cytokin prozapalnych, co jest nazywane burzą cytokinową. Poniżej przedstawiono przypadek chorej na MF ze znaczną leukocytozą, u której w wyniku zastosowania ruksolitynibu udało się ograniczyć splenomegalię oraz nasilenie objawów ogólnych. Jednakże ruksolitynib w monoterapii nie spowodował obniżenia liczby leukocytów. W związku z tym u chorej zastosowano terapię łączoną ruksolitynibem i hydroksykarbamidem. Uzyskano znaczną redukcję leukocytozy, przy stabilnym stężeniu hemoglobiny i nieznacznym obniżeniu liczby płytek krwi. Pacjentkę zakwalifikowano do procedury allo-HSCT. Dotychczas w literaturze opisano 2 przypadki terapii łączonej ruksolitynibem z hydroksykarbamidem. Raportowanie opisów przypadków kolejnych chorych leczonych za pomocą powyższego zestawu leków w celu potwierdzenia bezpieczeństwa i skuteczności takiej terapii wydaje się mieć istotne znaczenia dla codziennej praktyki klinicznej.