Celem leczenia pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną (ITP) jest zabezpieczenie przed niebezpiecznymi krwawieniami, których ryzyko wzrasta, jeśli liczba płytek krwi utrzymuje się poniżej 30 G/l. W leczeniu I linii stosuje się kortykosteroidy i/lub dożylne immunoglobuliny, które są skuteczne u 70–90% chorych. W większości przypadków początkowa terapia nie prowadzi do trwałego wzrostu liczby płytek krwi. W leczeniu II linii stosuje się splenektomię lub farmakoterapię, a wybór zależy od indywidualnego przypadku. Spośród wszystkich metod terapii ITP największe szanse trwałego wyleczenia stwarza splenektomia. Jednak usunięcie śledziony może prowadzić do groźnych powikłań, zarówno związanych z samym zabiegiem, jak i odległych, a 30–40% chorych nie odpowiada na splenektomię lub ma nawrót małopłytkowości. Nowe leki, takie jak rytuksymab i agoniści receptora trombopoetyny, mogą z jednej strony ograniczyć konieczność wykonania splenektomii lub ją odroczyć, a z drugiej strony mogą być skuteczną opcją leczenia pacjentów opornych na splenektomię.