Zachorowalność na żylną chorobę zakrzepowo-zatorową (VTE) wśród pacjentów z aktywną chorobą nowotworową jest 4–8-krotnie większa niż w ogólnej populacji. Profilaktyka przeciwzakrzepowa zmniejsza liczbę objawowych incydentów VTE, zwiększa jednak ryzyko powikłań krwotocznych. Niezbędne są dalsze badania, które umożliwią określenie indywidualnego ryzyka zakrzepowego u poszczególnych chorych na różne nowotwory zależnie od typu nowotworu, stopnia zaawansowania i rodzaju leczenia. Zgodnie z aktualnymi wytycznymi profilaktyka przeciwzakrzepowa powinna być stosowana u wszystkich hospitalizowanych z powodu nowotworu pacjentów, o ile nie zagrażają im ciężkie powikłania krwotoczne. Pacjenci leczeni ambulatoryjnie nie wymagają rutynowo profilaktyki przeciwzakrzepowej. Jest ona natomiast wskazana u wybranych osób ze znacznie zwiększonym zagrożeniem zakrzepowym. W chorobie nowotworowej ryzyko nawrotu VTE jest 2–3-krotnie zwiększone w porównaniu z osobami bez nowotworu. W leczeniu VTE u chorych na nowotwory przedłużone stosowanie heparyn drobnocząsteczkowych jest preferowane w porównaniu z antagonistami witaminy K. W niniejszej pracy omówiono także rolę, jaką mogą obecnie odegrać nowe doustne leki przeciwkrzepliwe w leczeniu zakrzepicy związanej z nowotworami. Częstość występowania zakrzepicy żył powierzchownych i ewentualna rola tej choroby, jako znacznika ukrytej choroby nowotworowej, wymaga dalszych badań. W grupie pacjentów z samoistną VTE prawdopodobieństwo wykrycia utajonej choroby nowotworowej jest większe niż w przypadkach VTE związanej zeznanym czynnikiem ryzyka. Nie ustalono, czy istnieją istotne różnice w rokowaniu między grupą pacjentów poddanych podstawowej diagnostyce w kierunku ukrytej choroby nowotworowej a grupą intensywnie diagnozowaną. Wyjaśnienia wymaga problem, czy intensywne diagnozowanie zmniejsza u tych chorych śmiertelność z powodu nowotworu i czy jest ono uzasadnione kosztowo.