Poznanie biologii szpiczaka plazmocytowego (PCM) i wprowadzenie nowych leków do terapii tej choroby wpłynęło na zmianę jej postrzegania. Dokładne rozpoznanie PCM i zastosowanie terapii opartej na lekach immunomodulujących czy inhibitorach proteasomu pozwala uzyskać długotrwałą odpowiedź na leczenie i wydłuża przeżycie wolne od progresji choroby i całkowity czas przeżycia chorych. Jednocześnie wprowadzenie nowych metod diagnostycznych i poprawa wyników leczenia spowodowały konieczność stosowania nowych definicji określających odpowiedź na leczenie, takich jak całkowita remisja immunofenotypowa czy molekularna. U chorych niekwalifikujących się do autologicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych (auto-HSCT) stosuje się leczenie oparte na talidomidzie lub bortezomibie w skojarzeniu z melfalanem i kortykosteroidami, a u pacjentów kwalifikujących się do auto-HSCT w leczeniu indukującym są zazwyczaj stosowane protokoły trójlekowe zawierające bortezomib i kortykosteroidy. Leczenie starszych chorych wymaga zindywidualizowanego podejścia, szczególnie w odniesieniu do dawek stosowanych leków. Wpro­wadzenie nowoczesnych metod diagnostycznych, określenie nowych czynników prognostycznych i stosowanie nowych leków w terapii PCM jeszcze bardziej przyczyni się do poprawy rokowania u tych chorych.