Imatynib, dazatynib i nilotynib charakteryzują się różną aktywnością wobec kinaz tyrozynowych.
Determinuje to odmienny w wypadku każdego z tych inhibitorów profil toksyczności.
W niniejszej pracy opisano przypadek chorej na przewlekłą białaczkę szpikową w fazie przewlekłej
leczonej początkowo imatynibem. Dzięki zastosowanej terapii uzyskano większą odpowiedź
molekularną. Toksyczność wątrobowa 3. stopnia była przyczyną 3-miesięcznego okresu
odstawienia leku. Po ustąpieniu objawów toksyczności wdrożono leczenie dazatynibem, któremu
towarzyszyły nasilone objawy niepożądane: bóle kręgosłupa, mięśni i kości oraz ogólne złe
samopoczucie, co było przyczyną odmowy kontynuowania terapii tym lekiem. Po miesiącu
stosowania nilotynibu doszło do ponownego pojawienia się objawów uszkodzenia wątroby
o podobnym, jak podczas leczenia imatynibem, nasileniu. Po odstawieniu leku i ustąpieniu
objawów toksyczności wątrobowej ponownie wdrożono terapię dazatynibem, któremu nie towarzyszyły
już uprzednio zgłaszane dolegliwości. Dawkę leku zmniejszono z powodu wystąpienia
małopłytkowości. W trakcie terapii nie odnotowano nawrotu objawów toksyczności wątrobowej.
Dzięki zastosowanemu leczeniu uzyskano całkowitą odpowiedź molekularną.