Tom 1, Nr 2 (2010)
Artykuł przeglądowy
Opublikowany online: 2010-05-14
Dimer D - diagnostyczny i rokowniczy marker żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej
Krzysztof Chojnowski
Hematologia 2010;1(2):102-108.
Tom 1, Nr 2 (2010)
PRACE POGLĄDOWE
Opublikowany online: 2010-05-14
Streszczenie
W żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (VTE) stwierdza się podwyższenie stężenia dimerów D -
końcowego produktu degradacji fibryny przez plazminę. Nie jest on markerem swoistym dla VTE,
ponieważ jego zwiększone stężenie występuje w wielu chorobach. Natomiast, ze względu na dużą
czułość testu, prawidłowe stężenia dimerów D pozwalają wykluczyć rozpoznanie VTE i zatorowości
płucnej u osób, u których prawdopodobieństwo kliniczne tych rozpoznań jest małe. W niedawnych
publikacjach wskazuje się, że badanie stężenia dimerów D może być pomocne w kwalifikacji
pacjentów do grup wysokiego lub niskiego ryzyka nawrotu VTE po przerwaniu leczenia antykoagulacyjnego.
Dostępnych jest wiele testów służących do oznaczenia dimeru D, różniących się
czułością i swoistością dla rozpoznania VTE. Głównym ograniczeniem przydatności klinicznej
tego badania jest zmniejszenie swoistości testu w poszczególnych grupach pacjentów i sytuacjach
klinicznych, co dotyczy przede wszystkim osób starszych, chorych na nowotwory, pacjentów po
zabiegach operacyjnych i po przebytej VTE oraz kobiet w ciąży i połogu.
Streszczenie
W żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (VTE) stwierdza się podwyższenie stężenia dimerów D -
końcowego produktu degradacji fibryny przez plazminę. Nie jest on markerem swoistym dla VTE,
ponieważ jego zwiększone stężenie występuje w wielu chorobach. Natomiast, ze względu na dużą
czułość testu, prawidłowe stężenia dimerów D pozwalają wykluczyć rozpoznanie VTE i zatorowości
płucnej u osób, u których prawdopodobieństwo kliniczne tych rozpoznań jest małe. W niedawnych
publikacjach wskazuje się, że badanie stężenia dimerów D może być pomocne w kwalifikacji
pacjentów do grup wysokiego lub niskiego ryzyka nawrotu VTE po przerwaniu leczenia antykoagulacyjnego.
Dostępnych jest wiele testów służących do oznaczenia dimeru D, różniących się
czułością i swoistością dla rozpoznania VTE. Głównym ograniczeniem przydatności klinicznej
tego badania jest zmniejszenie swoistości testu w poszczególnych grupach pacjentów i sytuacjach
klinicznych, co dotyczy przede wszystkim osób starszych, chorych na nowotwory, pacjentów po
zabiegach operacyjnych i po przebytej VTE oraz kobiet w ciąży i połogu.
Słowa kluczowe
dimer D; żylna choroba zakrzepowo-zatorowa; rozpoznanie; nawrót
Tytuł
Dimer D - diagnostyczny i rokowniczy marker żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej
Czasopismo
Hematologia
Numer
Tom 1, Nr 2 (2010)
Typ artykułu
Artykuł przeglądowy
Strony
102-108
Data publikacji on-line
2010-05-14
Rekord bibliograficzny
Hematologia 2010;1(2):102-108.
Słowa kluczowe
dimer D
żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
rozpoznanie
nawrót
Autorzy
Krzysztof Chojnowski