W żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej (VTE) stwierdza się podwyższenie stężenia dimerów D - końcowego produktu degradacji fibryny przez plazminę. Nie jest on markerem swoistym dla VTE, ponieważ jego zwiększone stężenie występuje w wielu chorobach. Natomiast, ze względu na dużą czułość testu, prawidłowe stężenia dimerów D pozwalają wykluczyć rozpoznanie VTE i zatorowości płucnej u osób, u których prawdopodobieństwo kliniczne tych rozpoznań jest małe. W niedawnych publikacjach wskazuje się, że badanie stężenia dimerów D może być pomocne w kwalifikacji pacjentów do grup wysokiego lub niskiego ryzyka nawrotu VTE po przerwaniu leczenia antykoagulacyjnego. Dostępnych jest wiele testów służących do oznaczenia dimeru D, różniących się czułością i swoistością dla rozpoznania VTE. Głównym ograniczeniem przydatności klinicznej tego badania jest zmniejszenie swoistości testu w poszczególnych grupach pacjentów i sytuacjach klinicznych, co dotyczy przede wszystkim osób starszych, chorych na nowotwory, pacjentów po zabiegach operacyjnych i po przebytej VTE oraz kobiet w ciąży i połogu.