Tom 1, Nr 2 (2010)
PRACE POGLĄDOWE
Opublikowany online: 2010-05-14
Zasady rozpoznawania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej
Jerzy Windyga, Maria Podolak-Dawidziak, Krzysztof Chojnowski
Hematologia 2010;1(2):93-101.
Tom 1, Nr 2 (2010)
PRACE POGLĄDOWE
Opublikowany online: 2010-05-14
Streszczenie
Ustalenie rozpoznania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE), na którą składają się
zakrzepica żył głębokich (DVT) i zator tętnicy płucnej (PE), wymaga zarówno oceny klinicznej,
jak i wykonania dodatkowych badań obrazowych, a w wybranych sytuacjach klinicznych -
także testów laboratoryjnych. Ocena kliniczna polega na wstępnym zakwalifikowaniu pacjenta
do grupy wyższego lub niższego ryzyka wystąpienia VTE, przy użyciu specjalnie do tego celu
opracowanych i zwalidowanych punktowych skal klinicznego prawdopodobieństwa obecności
DVT i PE. Jeśli prawdopodobieństwo to jest duże, konieczne staje się wykonanie badań obrazowych,
których pozytywny wynik jest jednoznaczny z potwierdzeniem rozpoznania VTE.
Z kolei, jeśli kliniczne prawdopodobieństwo wystąpienia VTE jest małe, zamiast badań obrazowych
można oznaczyć zawartość D-dimerów - negatywny wynik pozwala wykluczyć proces
zakrzepowo-zatorowy. Jeśli ocena kliniczna jest sprzeczna z wynikami badań dodatkowych,
w tym: wysokie ryzyko kliniczne i prawidłowe wyniki badań obrazowych lub niskie ryzyko
kliniczne przy zwiększonej zawartości D-dimerów, ale jednocześnie prawidłowych wynikach
badań obrazowych, należy powtórzyć, niekiedy kilkakrotnie, badania obrazowe w celu ostatecznego
wykluczenia lub potwierdzenia rozpoznania VTE. Zazwyczaj trudniejsze od rozpoznania
pierwszego epizodu VTE jest wykluczenie lub potwierdzenie jej nawrotu.
Streszczenie
Ustalenie rozpoznania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE), na którą składają się
zakrzepica żył głębokich (DVT) i zator tętnicy płucnej (PE), wymaga zarówno oceny klinicznej,
jak i wykonania dodatkowych badań obrazowych, a w wybranych sytuacjach klinicznych -
także testów laboratoryjnych. Ocena kliniczna polega na wstępnym zakwalifikowaniu pacjenta
do grupy wyższego lub niższego ryzyka wystąpienia VTE, przy użyciu specjalnie do tego celu
opracowanych i zwalidowanych punktowych skal klinicznego prawdopodobieństwa obecności
DVT i PE. Jeśli prawdopodobieństwo to jest duże, konieczne staje się wykonanie badań obrazowych,
których pozytywny wynik jest jednoznaczny z potwierdzeniem rozpoznania VTE.
Z kolei, jeśli kliniczne prawdopodobieństwo wystąpienia VTE jest małe, zamiast badań obrazowych
można oznaczyć zawartość D-dimerów - negatywny wynik pozwala wykluczyć proces
zakrzepowo-zatorowy. Jeśli ocena kliniczna jest sprzeczna z wynikami badań dodatkowych,
w tym: wysokie ryzyko kliniczne i prawidłowe wyniki badań obrazowych lub niskie ryzyko
kliniczne przy zwiększonej zawartości D-dimerów, ale jednocześnie prawidłowych wynikach
badań obrazowych, należy powtórzyć, niekiedy kilkakrotnie, badania obrazowe w celu ostatecznego
wykluczenia lub potwierdzenia rozpoznania VTE. Zazwyczaj trudniejsze od rozpoznania
pierwszego epizodu VTE jest wykluczenie lub potwierdzenie jej nawrotu.
Słowa kluczowe
żylna choroba zakrzepowo-zatorowa; zakrzepica żył głębokich; zator tętnicy płucnej; skala Wellsa; USG; angio-CT; MRI
Tytuł
Zasady rozpoznawania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej
Czasopismo
Hematologia
Numer
Tom 1, Nr 2 (2010)
Strony
93-101
Data publikacji on-line
2010-05-14
Rekord bibliograficzny
Hematologia 2010;1(2):93-101.
Słowa kluczowe
żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
zakrzepica żył głębokich
zator tętnicy płucnej
skala Wellsa
USG
angio-CT
MRI
Autorzy
Jerzy Windyga
Maria Podolak-Dawidziak
Krzysztof Chojnowski
Informacje o artykule