Zasady rozpoznawania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej

Jerzy Windyga; Maria Podolak-Dawidziak; Krzysztof Chojnowski

Tom 1, Nr 2 (2010)

Artykuł przeglądowy

Opublikowany online: 2010-05-14

Pokaż PDF

Pobierz plik PDF

Pobierz cytowanie

Zasady rozpoznawania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej

Jerzy Windyga, Maria Podolak-Dawidziak, Krzysztof Chojnowski

Hematologia 2010;1(2):93-101.

Tom 1, Nr 2 (2010)

PRACE POGLĄDOWE

Opublikowany online: 2010-05-14

Streszczenie

Ustalenie rozpoznania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE), na którą składają się zakrzepica żył głębokich (DVT) i zator tętnicy płucnej (PE), wymaga zarówno oceny klinicznej, jak i wykonania dodatkowych badań obrazowych, a w wybranych sytuacjach klinicznych - także testów laboratoryjnych. Ocena kliniczna polega na wstępnym zakwalifikowaniu pacjenta do grupy wyższego lub niższego ryzyka wystąpienia VTE, przy użyciu specjalnie do tego celu opracowanych i zwalidowanych punktowych skal klinicznego prawdopodobieństwa obecności DVT i PE. Jeśli prawdopodobieństwo to jest duże, konieczne staje się wykonanie badań obrazowych, których pozytywny wynik jest jednoznaczny z potwierdzeniem rozpoznania VTE. Z kolei, jeśli kliniczne prawdopodobieństwo wystąpienia VTE jest małe, zamiast badań obrazowych można oznaczyć zawartość D-dimerów - negatywny wynik pozwala wykluczyć proces zakrzepowo-zatorowy. Jeśli ocena kliniczna jest sprzeczna z wynikami badań dodatkowych, w tym: wysokie ryzyko kliniczne i prawidłowe wyniki badań obrazowych lub niskie ryzyko kliniczne przy zwiększonej zawartości D-dimerów, ale jednocześnie prawidłowych wynikach badań obrazowych, należy powtórzyć, niekiedy kilkakrotnie, badania obrazowe w celu ostatecznego wykluczenia lub potwierdzenia rozpoznania VTE. Zazwyczaj trudniejsze od rozpoznania pierwszego epizodu VTE jest wykluczenie lub potwierdzenie jej nawrotu.