Patogeneza przewlekłej białaczki szpikowej - od genu do terapii celowanej

Joanna Żołnierowicz; Jerzy Kawiak; Grażyna Hoser

Tom 1, Nr 3 (2010)

Artykuł przeglądowy

Opublikowany online: 2010-07-27

Pokaż PDF

Pobierz plik PDF

Pobierz cytowanie

Patogeneza przewlekłej białaczki szpikowej - od genu do terapii celowanej

Joanna Żołnierowicz, Jerzy Kawiak, Grażyna Hoser

Hematologia 2010;1(3):195-218.

Tom 1, Nr 3 (2010)

PRACE POGLĄDOWE

Opublikowany online: 2010-07-27

Streszczenie

Rozwój przewlekłej białaczki szpikowej (CML) jest związany z pojawieniem się wzajemnej translokacji chromosomalnej (9;22)(q34;q11). W wyniku wymiany fragmentów chromosomów 9 i 22 powstaje skrócony chromosom 22 - chromosom Philadelphia (Ph), który niesie nowy gen, kodujący konstytutywnie aktywną fuzyjną kinazę BCR-ABL1. Związana z tym zmieniona aktywność kinazy ABL1 prowadzi do zwiększonej proliferacji, oporności na apoptozę i zaburzonej adhezji komórek. Przełom w leczeniu CML nastąpił wraz z odkryciem specyficznego inhibitora kinazy tyrozynowej, w tym ABL1 i BCR-ABL1 - imatynibu. Imatinib hamuje aktywność kinazową BCR-ABL1, przyłączając się do miejsca aktywnego kinazy ABL1 w konformacji nieaktywnej i tym samym uniemożliwiając przyłączenie cząsteczki ATP, co jest niezbędne, by enzym był aktywny. Jakkolwiek terapia CML z użyciem imatynibu jest wysoce efektywna, pojawienie się u wielu pacjentów oporności na ten inhibitor prowadzi do progresji choroby. W przypadku stwierdzenia oporności na imatynib pomoc w pokonaniu oporności i uzyskaniu poprawy terapeutycznej mogą przynieść zwiększenie dawki imatynibu, zmiana leczenia na inhibitory kinazy tyrozynowej II generacji lub allogeniczne przeszczepienie macierzystych komórek krwiotwórczych.
Hematologia 2010; 1, 3: 195-218