Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) to najczęściej rozpoznawany typ białaczki u dorosłych. U większości chorych celem terapeutycznym jest uzyskanie całkowitej remisji (CR) oraz wydłużenie czasu jej trwania (PFS) i wydłużenie całkowitego czasu przeżycia (OS). Najlepsze wyniki w tym zakresie uzyskuje się dzięki stosowaniu immunochemioterapii z użyciem fludarabiny, cyklofosfamidu i rytuksymabu (FCR). Mimo uzyskania CR, eradykacji choroby resztkowej (MRD) i remisji molekularnej (MR), u części chorych wyleczenie za pomocą FCR, w tym wysokodawkowanej i wspomaganej autologicznym przeszczepieniem macierzystych komórek krwiotwórczych (auto-HSCT), nie wydaje się możliwe. Jedyną metodą stwarzającą taką szansę, niestety dostępną tylko niewielkiemu odsetkowi pacjentów z CLL, jest allogeniczne przeszczepienie macierzystych komórek krwiotwórczych (allo-HSCT). Wysoki odsetek śmiertelności okołoprzeszczepowej (TRM) po mieloablacyjnych transplantacjach istotnie ogranicza ich szersze zastosowanie, dlatego kierunek obecnych badań koncentruje się na wypracowaniu optymalnych schematów przygotowawczych o zredukowanej intensywności mieloablacji (RIC). Należy jednak pamiętać o tym, że - z jednej strony - u części osób z ograniczoną postacią choroby nie ma potrzeby rozpoczynania terapii cytostatycznej do czasu progresji choroby, a, z drugiej strony, terapia ta powinna być bardzo ograniczona u pacjentów z zaawansowaną postacią CLL, ale w podeszłym wieku, w gorszym stanie ogólnym i ze schorzeniami towarzyszącymi.
Hematologia 2010; 1, 4: 306-319