Otorbiające stwardnienie otrzewnej — aktualne poglądy na diagnostykę, postępowanie i rokowanie

Abstract

Otorbiające stwardnienie otrzewnej jest stosunkowo
rzadkim i późnym, lecz ciężkim powikłaniem dializy
otrzewnowej. Obok najważniejszej przyczyny, jaką jest
wieloletnia ekspozycja na płyn dializacyjny, w etiologii
uwzględnia się także takie czynniki, jak: nawracające
lub oporne na leczenie zapalenie otrzewnej, stosowanie
niektórych leków, zabiegi na jamie brzusznej, ale
także — paradoksalnie — zakończenie dializy otrzewnowej.
Choroba prowadzi do ciężkiej niedrożności
mechanicznej i postępującego niedożywienia. Stosowane
w diagnostyce metody radiologiczne i techniki
laboratoryjne cechuje niska czułość i specyficzność;
zazwyczaj potwierdzają one klinicznie jawną chorobę,
ale nie pozwalają rozpoznać jej wczesnych stadiów.
W leczeniu proponuje się stosowanie leków immunosupresyjnych
i immunomodulujących (na czele
z tamoksyfenem), leczenie chirurgiczne, polegające
na usuwaniu zrostów, odwarstwieniu pogrubiałej
otrzewnej z powierzchni jelita cienkiego w celu jego
uwolnienia oraz usuwanie otrzewnej ściennej, a także
leczenie żywieniowe (z całkowitym żywieniem parenteralnym
włącznie).