Przypadek nefropatii BKV wykrytej w biopsji protokolarnej

Abstract

Biopsje protokolarne definiuje się jako biopsje wykonywane
u chorych ze stabilną czynnością nerki
w z góry określonych ramach czasowych. Mają
one niepodważalne znaczenie w rozwoju wiedzy
na temat patofizjologii nerki przeszczepionej. Jedną
z patologii opisywanych w bioptatach z biopsji
protokolarnych nerki przeszczepionej jest nefropatia
BKV (PVAN). Wiąże się ona ze złym rokowaniem:
do 50% chorych traci przeszczep nerkowy w ciągu
6–60 miesięcy od rozpoznania. W pracy zaprezentowano
przypadek 23-letniego chorego, u którego
wykryto nefropatię BKV w biopsji protokolarnej.
Chory J.R., ze schyłkową niewydolnością nerek
własnych w przebiegu wielotorbielowatego zwyrodnienia
nerek, został zakwalifikowany do zabiegu przeszczepienia,
a następnie otrzymał nerkę od zmarłego
dawcy. Przebieg okołooperacyjny był powikłany
epizodem ostrego odrzucania, które było skutecznie
leczone wlewami dożylnymi z metylprednizolonu.
Stężenie kreatyniny chorego przy wypisie z kliniki wynosiło
1,2 mg/dl. W obserwacji ambulatoryjnej stężenie
kreatyniny utrzymywało się stabilne. W 180. dniu
po przeszczepieniu wykonano biopsję protokolarną.
Obraz histopatologiczny pobranych wycinków wykazał
cechy nefropatii BKV. Oznaczona we krwi wiremia
BKV wynosiła 995 000 kopii/ml. Postanowiono
zmniejszyć dawkę mykofenolanu sodu oraz takrolimusa.
Włączono również do leczenia ciprofloksacynę
jako lek potencjalnie przeciwwirusowy. W wykonanej
w 301 dni po transplantacji kolejnej biopsji kontrolnej
utrzymuje się obraz PVAN w fazie B1. Wiremia
zmniejszyła się do 25 000 kopii/ml. Postanowiono
dalej redukować dawki immunosupresji. Stężenie
kreatyniny chorego pozostaje stabilne — 1,2 mg/dl.
Przypadek uzasadnia wykonywanie biopsji protokolarnych
nie tylko jako metody przesiewowej, ale również
jako metody oceny postępów w trakcie leczenia
i doboru dalszej metody postępowania.