Wybór techniki dializacyjnej u pacjenta z ostrym uszkodzeniem nerek

Abstract

W ciągu ostatnich parudziesięciu lat zarówno epidemiologia, jak i etiologia ostrego uszkodzenia nerek (AKI) ulegly istotnym zmianom. Obecnie, w obrębie tego zespołu można wyłonić dwie podstawowe grupy, różniące sie przede wszystkim ciężkością przebiegu klinicznego. Jedna z nich to przebiegające względnie łagodnie, postaci wywołane działaniem różnych nefrotoksyn, druga to duża grupa AKI związanych z rozwojem medycyny intensywnej, zwykle stanowiących jedynie część zespołu dysfunkcji wielonarzadowej i obarczonych bardzo wysoką śmiertelnością. W tej ostatniej grupie, ze względu na niestabilność hemodynamiczną, duży katabolizm i niewydolność innych narządów, standardowa hemodializa może okazać się niewystarczająca. W tych przypadkach stosuje się albo konwekcyjne techniki ciągłe (ciagła żylno-żylna hemofiltracja bądź hemodiafiltracja), albo powolną niskoprzepływową (niskowydajną) dializę typu SLED. W artykule omówiono wady i zalety tych zabiegów, wyniki dotychczasowych badań dotyczących ich stosowania i podstawy wyboru metody u chorego z AKI.