Krwisty dializat u chorego dializowanego CADO

Abstract

Krwisty dializat jest zjawiskiem nierzadko obserwowanym u pacjentów leczonych dializą otrzewnową, choć częstość jego występowania podawana w literaturze waha się w szerokich granicach od 6% do 57%, w zależności od ocenianej populacji. Już niewielka ilość krwi dostającej się do dializatu nadaje mu krwisty wygląd i sprawia, że stanowi on bardzo czuły wskaźnik krwawienia w jamie otrzewnej. W każdym przypadku stwierdzenia krwistego dializatu należy wziąć pod uwagę kliniczny kontekst jego wystąpienia, ponieważ może on być markerem łagodnego i samoograniczającego się krwawienia, ale także krwotoku potencjalnie zagrażającego życiu chorego. Postępowanie diagnostyczne, w zależności od nasilenia krwawienia i stanu klinicznego pacjenta, może polegać na: wykonaniu kilku szybkich wymian płynu dializacyjnego, przez badania obrazowe mające na celu identyfikację źródła krwawienia, aż po inwazyjne procedury typu laparoskopia czy laparotomia. Leczenie jest ściśle uzależnione od etiologii krwawienia.
W pracy przedstawiono opis przypadku pacjentki ze schyłkową niewydolnością nerek leczonej metodą ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej, u której w trakcie pięciu lat dializoterapii otrzewnowej obserwowano epizody łagodnego krwawienia związanego z cyklem miesiączkowym, nasilone krwawienie spowodowane pęknięciem torbieli lutealnej jajnika oraz masywny krwotok wywołany samoistnym pęknięciem położonego podtorebkowo guza wątroby. Następnie omówiono przyczyny występowania krwistego dializatu, zasady diagnostyki i leczenia oraz konsekwencje krwawienia do jamy otrzewnowej.