W pracy przedstawiono najczęstsze przyczyny nagłego zgonu sercowego u dzieci. Nagły zgon sercowy/śmierć sercowa (SCD) w populacji dziecięcej stanowi około 5% wszystkich zgonów, wyłączając nagłe zgony niemowląt. Występowanie SCD ocenia się na 0,8–6,2 przypadków na 100 000 dzieci w ciągu jednego roku. U około 50% dzieci i młodzieży, którzy przeżyli incydent zatrzymania krążenia, występują objawy prodromalne, jak: uczucie kołatania serca, zasłabnięcie czy omdlenie, zawroty głowy, ból w klatce piersiowej. Wśród dzieci zagrożonych ryzykiem SCD są dzieci z zapaleniem mięśnia sercowego czy z kardiomiopatiami, dzieci z wrodzonymi wadami serca przed ich korekcją, a zwłaszcza po niej oraz z wrodzoną lub nabytą patologią naczyń wieńcowych. Odrębny problem stanowią pacjenci z genetycznie uwarunkowanymi kanałopatiami, zwanymi też pierwotnie elektrycznymi chorobami serca, jak zespół wydłużonego QT, zespół Brugadów, katecholaminergiczny polimorficzny częstoskurcz komorowy/migotanie komór czy zespół krótkiego QT. W tych przypadkach SCD może być pierwszym i niestety jedynym objawem choroby. Podobnie może być również w zespołach preekscytacji (w zespole Wolffa-Parkinsona-White’a, Long-Ganong-Levine’a oraz Mahaima), chociaż SCD jako pierwszy objaw zdarza się rzadko. Nagła śmierć sercowa może również wystąpić u dzieci z całkowitym blokiem przedsionkowo-komorowym, jednak bradykardia u tych pacjentów powinna być rozpoznana znacznie wcześniej. Ryzyko SCD może niekiedy wiązać się z podawaniem leków, które w indywidualnych przypadkach mogą wykazywać działanie proarytmiczne lub wydłużają odstęp QT.
Forum Medycyny Rodzinnej 2008, tom 2, nr 1, 23-32