Wyłączna terapia miejscowa jest wystarczającą opcją leczenia w większości łagodnych postaci łuszczycy. Szacuje się, że nawet 70–80% chorych nie wymaga leczenia ogólnoustrojowego czy terapii światłem, a preparaty miejscowe skutecznie kontrolują objawy choroby. Ponadto leki stosowane miejscowo stanowią również niezbędną metodę leczenia, która jest uzupełnieniem terapii ogólnoustrojowej łuszczycy o nasileniu umiarkowanym i ciężkim. Najczęstszymi preparatami stosowanymi w terapii miejscowej są glikokortykosteroidy oraz analogi witaminy D. Substancje te wykazują najwyższą skuteczność spośród wszystkich dostępnych na rynku leków, przy zachowaniu korzystnego profilu toksyczności. Znacznym atutem tych preparatów jest ponadto łatwość ich użycia, co istotnie wypływa na przestrzeganie zaleceń lekarskich i regularne stosowanie preparatu przez pacjentów. Odmienny mechanizm działania obu tych leków sprawia, że to wyjątkowe połączenie kalcypotriolu z dipropionianem betametazonu jest szczególnie skuteczne na każdym etapie patogenezy łuszczycy. Silne działanie antyproliferacyjne, immunomodulujące i immunostatyczne sprawia, że duet ten jest aktualnie rekomendowany przez Polskie Towarzystwo Dermatologiczne jako preparat pierwszego rzutu w leczeniu miejscowym łuszczycy skory gładkiej, dłoni i stop. Forma preparatu w postaci maści zapewnia szybką penetrację substancji aktywnych, działając dodatkowo silnie nawilżająco, redukując atrofię skory, co stanowi dodatkową korzyść dla pacjentów z łuszczycą. W pracy dokonano analizy skuteczności, bezpieczeństwa oraz mechanizmu działania preparatów zawierających kalcypotriol z dipropionianem betametazonu w miejscowej terapii łuszczycy w świetle aktualnych danych literaturowych ze szczególnym uwzględnieniem formy maści.