Ocena liczby i adekwatności interwencji, częstości programowania kardiowerterów-defi brylatorów oraz zmian farmakoterapii u pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową w prewencji pierwotnej nagłego zgonu sercowego

Streszczenie

Wstęp. Implantacja kardiowerterów-defibrylatorów (ICD) jest uznaną strategią leczniczą w prewencji pierwotnej nagłego zgonu sercowego (SCD). Celem pracy była ocena liczby i adekwatności interwencji ICD oraz modyfikacji parametrów urządzenia i farmakoterapii u pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową (DCM) w prewencji pierwotnej SCD.

Materiał i metody. Retrospektywnie przebadano 138 pacjentów z ICD (123 mężczyzn, 15 kobiet) wszczepionym z powodu niedokrwiennej (IDCM) i nieniedokrwiennej (NIDCM) DCM. Przeanalizowano liczbę epizodów tachyarytmii komorowej, liczbę i adekwatność interwencji ICD oraz modyfikacji parametrów urządzenia i farmakoterapii.

Wyniki. U 28% pacjentów zarejestrowano interwencje ICD, u 27,5% modyfikowano farmakoterapię, u 55,8% zaś zmieniano parametry urządzenia. Wiek chorych oraz brak napadów migotania przedsionków (AF) były istotnymi czynnikami zmniejszającymi liczbę interwencji. Obecność napadów AF była związana z istotnym pojawianiem się nieadekwatnych interwencji. Tachyarytmie komorowe i związaną z tym modyfikację parametrów urządzenia istotnie częściej zanotowano u osób z NIDCM niż z IDCM. Nieniedokrwienna DCM jest niezależnym istotnym czynnikiem determinującym liczbę modyfikacji parametrów urządzenia.

Wnioski. Interwencje ICD serca rzadko się zdarzają w prewencji pierwotnej SCD. Wiek pacjentów oraz brak napadów AF są istotnymi czynnikami zmniejszającymi liczbę interwencji ICD. Tachyarytmie komorowe i modyfikacje parametrów urządzenia są szczególnie częste u pacjentów z NIDCM w porównaniu z osobami z IDCM.