Choroba węzła zatokowego — czy stymulator jest zawsze najlepszym rozwiązaniem?

Streszczenie

W niniejszej pracy zaprezentowano dwa przypadki pacjentek z objawową dysfunkcją węzła zatokowego. W pierwszym przypadku przeprowadzenie skutecznego zabiegu ablacji nawrotnego częstoskurczu z łącza przedsionkowo-komorowego pozwoliło uniknąć implantacji stymulatora serca z powodu bradykardii i zahamowań zatokowych. W drugim przypadku podanie w skojarzeniu propafenonu i metoprololu w celu przywrócenia rytmu zatokowego u chorej z migotaniem przedsionków spowodowało zaawansowaną niewydolność węzła zatokowego z koniecznością zastosowania czasowej stymulacji serca. W pracy podjęto temat nie zawsze łatwej kwalifikacji chorych do stałej stymulacji serca w chorobie węzła zatokowego ze szczególnym uwzględnieniem zespołu tachykardia–bradykardia. Na wskazania do implantacji rozrusznika serca w tym zespole wpływają nie tylko objawy kliniczne zależne od bradykardii, ale także przebieg i sposób leczenia współistniejącej arytmii nadkomorowej.