Tom 10, Nr 6 (2003)
Praca badawcza (oryginalna)
Opublikowany online: 2003-11-06
Wyświetlenia strony
1527
Wyświetlenia/pobrania artykułu
1848
Częstość występowania ubytków przegrody międzykomorowej oraz ich samoistnego zamykania się u dzieci
Folia Cardiologica Excerpta 2003;10(6):785-790.
Streszczenie
Wstęp: Celem pracy była ocena częstości występowania u dzieci ubytków przegrody
międzykomorowej (VSD) oraz ich samoistnego zamykania się.
Materiał i metody: Badania przeprowadzono, analizując retrospektywnie materiał Wojewódzkiej Pracowni Echokardiografii Dziecięcej w Opolu. W latach 1992-1999 za pomocą echokardiografii przebadano 3691 dzieci - wadę serca rozpoznano u 675 z nich, a izolowany VSD u 132 dzieci. Średni wiek w momencie ustalenia diagnozy VSD wynosił 3,8 tygodnia. W analizie uwzględniono wielkość, lokalizację ubytku, płeć dziecka, miejsce zamieszkania (wieś, miasto), określając ich wpływ na proces samoistnego zamykania się VSD. Ubytki podzielono na małe, średnie i duże.
Wyniki: Ubytki przegrody międzykomorowej stanowiły najczęściej rozpoznawaną wrodzoną wadę serca - były zlokalizowane u 60,1% badanych w części okołobłoniastej oraz u 39,9% osób w części mięśniowej. Większość (67,3%) VSD mięśniowych znajdowała się w dolnej części przegrody. Stwierdzono, że samoistnie zamykały się jedynie ubytki małe (o średnicy poniżej 0,3 szerokości lewego ujścia tętniczego), częściej w części mięśniowej niż błoniastej przegrody (p < 0,001). W pierwszych 6 miesiącach życia zaobserwowano zamknięcie 62% ubytków mięśniowych i 21% ubytków okołobłoniastych. Nie wykazano zależności między samoistnym zamykaniem VSD a płcią i miejscem zamieszkania dziecka (wieś/miasto).
Wnioski: Ubytek w przegrodzie międzykomorowej stanowi najczęściej rozpoznawaną ambulatoryjnie wrodzoną wadę serca u dzieci. Wada ta wymaga systematycznego monitorowania klinicznego i echokardiograficznego. Istotna część małych ubytków (głównie mięśniowych) ulega samoistnemu zamknięciu jeszcze w okresie niemowlęcym. Pozostałe wymagają leczenia kardiochirurgicznego, interwencyjnego bądź dalszej obserwacji. (Folia Cardiol. 2003; 10: 785-790)
Materiał i metody: Badania przeprowadzono, analizując retrospektywnie materiał Wojewódzkiej Pracowni Echokardiografii Dziecięcej w Opolu. W latach 1992-1999 za pomocą echokardiografii przebadano 3691 dzieci - wadę serca rozpoznano u 675 z nich, a izolowany VSD u 132 dzieci. Średni wiek w momencie ustalenia diagnozy VSD wynosił 3,8 tygodnia. W analizie uwzględniono wielkość, lokalizację ubytku, płeć dziecka, miejsce zamieszkania (wieś, miasto), określając ich wpływ na proces samoistnego zamykania się VSD. Ubytki podzielono na małe, średnie i duże.
Wyniki: Ubytki przegrody międzykomorowej stanowiły najczęściej rozpoznawaną wrodzoną wadę serca - były zlokalizowane u 60,1% badanych w części okołobłoniastej oraz u 39,9% osób w części mięśniowej. Większość (67,3%) VSD mięśniowych znajdowała się w dolnej części przegrody. Stwierdzono, że samoistnie zamykały się jedynie ubytki małe (o średnicy poniżej 0,3 szerokości lewego ujścia tętniczego), częściej w części mięśniowej niż błoniastej przegrody (p < 0,001). W pierwszych 6 miesiącach życia zaobserwowano zamknięcie 62% ubytków mięśniowych i 21% ubytków okołobłoniastych. Nie wykazano zależności między samoistnym zamykaniem VSD a płcią i miejscem zamieszkania dziecka (wieś/miasto).
Wnioski: Ubytek w przegrodzie międzykomorowej stanowi najczęściej rozpoznawaną ambulatoryjnie wrodzoną wadę serca u dzieci. Wada ta wymaga systematycznego monitorowania klinicznego i echokardiograficznego. Istotna część małych ubytków (głównie mięśniowych) ulega samoistnemu zamknięciu jeszcze w okresie niemowlęcym. Pozostałe wymagają leczenia kardiochirurgicznego, interwencyjnego bądź dalszej obserwacji. (Folia Cardiol. 2003; 10: 785-790)
Słowa kluczowe: ubytek międzykomorowydzieciczęstość występowaniasamoistne zamykanie
