Insuliny ludzkie — czy współcześnie jest jeszcze dla nich miejsce w codziennej praktyce?

Streszczenie

Cukrzyca typu 2 ma charakter postępujący i w konsekwencji, w przypadku nieskuteczności interwencji behawioralnych i monoterapii metforminą, intensyfikacja leczenia obejmuje dołączanie kolejnych leków doustnych i/lub agonistów dla receptora GLP1, i/lub insuliny bazalnej. Wraz z wydłużaniem się czasu trwania cukrzycy typu 2, przy postępującym defekcie komórek beta trzustki, nieuchronnie konieczne staje się rozpoczęcie leczenia insuliną doposiłkową w modelu mieszanek insulinowych, schemacie bazal-plus lub wielokrotnych wstrzyknięć. Leczenie pacjentów powinno być zindywidualizowane, a zalecenia towarzystw naukowych nie precyzują, jaki rodzaj insuliny — ludzką czy analogową — wybrać do inicjalizacji terapii. Niniejszy artykuł przedstawia sytuacje kliniczne, w których celowe byłoby rozważenie zastosowania insulin ludzkich. Dokonując wyboru preparatu insuliny, należy wziąć pod uwagę sposób odżywiania chorego, szczególnie spożywanie przekąsek między głównymi posiłkami, obecność gastroparezy, a także względy ekonomiczne. W przypadku chorych na cukrzycę typu 2 wyniki badań porównujących stosowane doposiłkowo insuliny analogowe z insulinami ludzkimi nie wykazują jednoznacznej przewagi któregoś z porównywanych sposobów leczenia w zakresie uzyskania lepszej kontroli glikemii czy redukcji ryzyka wystąpienia epizodów ciężkiego niedocukrzenia. Mimo dostępności i niezaprzeczalnych zalet insulin analogowych warto zwrócić uwagę, że insuliny ludzkie wciąż mają swoje szczególne wskazania i miejsce w terapii.