Nadciśnienie tętnicze u noworodków

Streszczenie

Częstość rozpoznawania nadciśnienia tętniczego w grupie zdrowych noworodków wynosi 0,2-0,81% i wzrasta do 9% wśród dzieci obciążonych niektórymi schorzeniami. Ponadto, nadciśnienie stwierdza się u 2,6% noworodków leczonych na oddziałach intensywnej terapii. Objawami nadciśnienia tętniczego u noworodków mogą być niechęć do jedzenia, nagłe, niewyjaśnione zaburzenia oddychania, słaba aktywność oraz zaburzenia rozwoju. Wiąże się ono przede wszystkim z chorobami nerek, wśród których dominują powikłania zakrzepowo-zatorowe naczyń nerkowych i aorty związane z implantacją tętniczych cewników pępkowych, anomalie naczyniowe oraz przyczyny związane z uciskiem tętnic nerkowych. Powodem nadciśnienia bywa także torbielowatość nerek, ciężka ostra martwica cewkowa, śródmiąższowe zapalenie nerek, martwica kory nerek czy zespół hemolityczno-mocznicowy. Nadciśnienie w 43% przypadków współistnieje z dysplazją oskrzelowo-płucną i niską urodzeniową masą ciała (100%). Jego częstą przyczyną jest także całkowite żywienie pozajelitowe. Do badań pomocnych w diagnostyce nadciśnienia należy zaliczyć badanie czynności nerek, oznaczenia stężeń kortyzolu, aldosteronu, tyroksyny oraz pomiar aktywności reninowej osocza. Do badań obrazowych należą badanie ultrasonograficzne i echokardiograficzne oraz diagnostyka rentgenowska (CT, MRI). Leczenie należy rozpoczynać u dzieci ze skurczowym ciśnieniem tętniczym powyżej 99. centyla dla wieku ciążowego oraz u dzieci ze skurczowym ciśnieniem tętniczym w zakresie 95-99 centyli i z uszkodzeniem narządowym. Najczęściej stosowane obecnie grupy leków hipotensyjnych to: diuretyki, b-adrenolityki, a-adrenolityki, leki bezpośrednio rozszerzające naczynia, antagoniści wapnia, antagoniści aldosteronu oraz klonidyna. Odpowiednie metody terapii pozwalają na zapobieganie powikłaniom pod postacią uszkodzeń narządowych u noworodków.