Tom 5, Nr 2 (2008)
Niewydolność serca
Opublikowany online: 2008-04-25
Przewlekła niewydolność serca i przewlekła obturacyjna choroba płuc - problem schorzeń współistniejących
Choroby Serca i Naczyń 2008;5(2):68-75.
Streszczenie
Co piąty Polak po 40. roku życia cierpi na przewlekłą
obturacyjną chorobę płuc (COPD, chronic obstructive
pulmonary disease), a co dziesiąty po 65. roku
życia - na niewydolność serca (HF, heart failure).
Izolowane występowanie chorób to rzadka sytuacja
w praktyce klinicznej, znacznie częściej pacjenci
cierpią na dwa lub więcej schorzeń jednocześnie.
W populacji chorych na HF współwystępowanie
COPD stwierdza się w 10-30% przypadków, co powoduje
pewne trudności diagnostyczne i terapeutyczne.
Oba schorzenia rozpoznaje się przede
wszystkim na podstawie objawów, wśród których
dominują nietolerancja wysiłku i duszność. Rozstrzygające
dla rozpoznania HF jest, stosunkowo
mało dostępne, badanie echokardiograficzne, przy
coraz większym znaczeniu testów biochemicznych
służących do pomiaru stężenia mózgowego peptydu
natriuretycznego (BNP, brain natriuretic peptide),
zwłaszcza w różnicowaniu ostrej duszności.
Podobne znaczenie dla diagnostyki COPD ma badanie
spirometryczne. Odpowiednie skale punktowe,
opisujące stan kliniczny chorych na COPD i HF,
służą do prognozowania dalszego przebiegu schorzeń;
oprócz standaryzacji celem jest wyłonienie tych populacjach chorych grup o podwyższonym
zagrożeniu.
Mimo niezbitych dowodów skuteczności stosowania β-adrenolityków w leczeniu HF, wciąż są one zbyt rzadko stosowane. Wprowadzenie do praktyki klinicznej kardioselektywnych leków β-adrenolitycznych umożliwiło bezpieczne leczenie HF przy współistniejącej COPD. Ich działanie niepożądane na drogi oddechowe może się ujawnić tylko w przypadku bardzo dużych dawek i w ogromnej większości przypadków nie może być usprawiedliwieniem odstąpienia od zastosowania β-adrenolityków. Stosowanie pozostałych, standardowych leków w HF, czyli inhibitorów konwertazy angiotensyny, diuretyków, antagonistów aldosteronu, ksantyn i glikozydów naparstnicy, nie budzi wątpliwości terapeutycznych. Podawane standardowo w COPD β2-mimetyki nie są wysoce selektywne, dlatego mogą wpływać na receptory β1 w mięśniu sercowym, wywołując działania niepożądane. Obawy te potwierdzono w niektórych badaniach.
Mimo niezbitych dowodów skuteczności stosowania β-adrenolityków w leczeniu HF, wciąż są one zbyt rzadko stosowane. Wprowadzenie do praktyki klinicznej kardioselektywnych leków β-adrenolitycznych umożliwiło bezpieczne leczenie HF przy współistniejącej COPD. Ich działanie niepożądane na drogi oddechowe może się ujawnić tylko w przypadku bardzo dużych dawek i w ogromnej większości przypadków nie może być usprawiedliwieniem odstąpienia od zastosowania β-adrenolityków. Stosowanie pozostałych, standardowych leków w HF, czyli inhibitorów konwertazy angiotensyny, diuretyków, antagonistów aldosteronu, ksantyn i glikozydów naparstnicy, nie budzi wątpliwości terapeutycznych. Podawane standardowo w COPD β2-mimetyki nie są wysoce selektywne, dlatego mogą wpływać na receptory β1 w mięśniu sercowym, wywołując działania niepożądane. Obawy te potwierdzono w niektórych badaniach.
Słowa kluczowe: niewydolność sercaprzewlekła obturacyjna choroba płuc